Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zita Swoon [foto's onder] heeft dan wel Frankrijk aan de voeten liggen, voor het Cactusfestival hielden ze met veel plezier een plekje in de agenda vrij. Dat is goed nieuws, want met uitzondering van Pukkelpop komende maand zijn Stef Kamil Carlens & co deze zomer amper in de eigen contreien te bewonderen. Een om te koesteren dus, dit middagconcert, en dan moesten de eerste noten nog uit de speakers weerklinken. Hoe die zich dit keer tot elkaar zouden verhouden weet geen mens, want een concert van Zita Swoon meepikken doorstaat moeiteloos de vergelijking met een lucratief kansspel. Nuance: winnen doe je als koper nagenoeg altijd! Anders gezegd in vaktermen: de Antwerpenaren houden het graag boeiend, voor de luisteraar maar ook voor zichzelf.
Na de intieme setting die het Band in a Box-concept een tijdje geleden met zich meebracht, mag er nu opnieuw voluit gerockt worden. Een erg diverse set is het resultaat, waarin poreus materiaal ('Thinking About You All The Time', 'De Quoi a Besoin L’Amour') elegant naast opzwepende funk ‘My Bond With You and Your Planet: Disco!') en bezwerende bluesrock paradeert (‘Moondog’). Zita Swoon komt dus erg sterk voor de dag en zet met uitroepteken in de verf waarom net zij tot de absolute top in België behoren.
Met Steel Pulse trekt Cactus minder dan achtenveertig uur na The Wailers nog een blikje reggae open. De Britse vaandeldragers van het opnieuw opruiende genre stonden twee jaar geleden reeds op dit festival en slagen er ook nu in de aanwezigen te beroeren. Jamaica is in alle geledingen prominent aanwezig, in elke vierkante centimeter van het podium schuilt een streven naar een betere wereld en de set verloopt zo solide dat je Steel Pulse er prompt van verdenkt net een olieraffinaderij geplunderd te hebben.
Na het ietwat teleurstellende optreden van Rufus Wainwright een dag eerder, is het aan David Gray om te bewijzen dat singer-songwriters wel degelijk kunnen gedijen op een openluchtfestival bij klaarlichte dag. En ja hoor, de fraai in het pak gestoken Gray brengt het er een stuk beter vanaf. Het typerende stemgeluid van de gevierde artiest (White Ladder rondde de kaap van zes miljoen verkochte exemplaren!) waait als een heerlijke zomerbries door het park en daar bovenop kan de Ier op een arsenaal songs terugvallen die bulken van de maturiteit en klasse. Voorbeelden? ‘Babylon’, ‘Hospital Food’, ‘The One I Love’ en het doorvoelde ‘Please Forgive Me’. De factor weemoed cirkelt zowel op akoestische gitaar als op piano altijd in de buurt. Oerdegelijk, sporadisch zelfs betoverend: David Gray zal in Brugge niet snel vergeten worden.
Backstage wordt er intussen nerveus heen en weer getelefoneerd, schalkse blikken en drukke conversaties verraden de komst van une grande dame. Niets is minder waar: wie Erykah Badu [foto rechts] kan strikken, mag zich op de borst kloppen. Eenmaal op de bühne ziet de souldiva er indrukwekkend uit, de lichaamstaal kan enige arrogantie niet onderdukken, al wordt dat snel van ondergeschikt belang als ze haar stembanden vrij spel geeft.
De gemoederen voor het podium raken sneller verhit dan gemarineerde scampi’s op de barbecue, anderen houden op een reuzengroot scherm van een mobiele operator de ontwikkelingen van een zenuwtergende WK-finale in de gaten. Een subtiele vluchtweg voor de heren als u het ons vraagt; in haar teksten gaat Badu haar (overwegend) mannelijke prooien immers te lijf met het moordcommando van een bloeddorstige ratelslang. Voor Badu was het concert business as usual, maar hoewel iets meer emotie wenselijk was geweest, droop de klasse de Amerikaanse als parelend zweet van het ranke lijf.
"Ba-jo-fon-do, Ba-jo-fon-do!" – er stond het Argentijnse balorkest Bajafondo Tango Club aan de Reien een warm onthaal te wachten. Het octet gooit de temperaturen het daaropvolgende uur moeiteloos nog enkele graden de hoogte in. De hechte samenzwering tussen tango en elektronica bewees in het verleden haar degelijkheid met Gotan Project, maar ook Bajofondo assembleert de twee extremen live tot een zinderend klankspel. De omnipresente viool en desolate visuals portretteerden een Buenos Aires in verval, maar zeker is dat de trektocht naar het westen Bajofondo Tango Club geen windeieren zal leggen.
http://www.kindamuzik.net/live/cactusfestival/cactusfestival-2006-dag-3/13393/
Meer CACTUSfestival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cactusfestival
Deel dit artikel: