Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op weg naar de tent, die speciaal voor les Nuits in het park van de Botanique is neergepoot, word ik bijna omver gereden door een voorbijsnorrende Vic Chesnutt [foto rechts]. Even later zit hij relaxed op het podium, temidden van zijn echtgenote Tina op drum en zijn nichtje Liz Durrett op bas. Van een setlist is geen sprake. Vic zegt gewoon: “Zullen we die song eens proberen?”, waarop zijn band ietwat aarzelend de partituur opzoekt en begint te spelen. Vic zingt op zijn klaaglijkst, Liz dreunt op haar bas en Tina probeert zo stil mogelijk te drummen. Het resultaat is een dosis zeer mooie, zachte muziek met teksten als “Would you sign my Ipod please”. Zoals wel vaker het geval is bij zachte muziek op festivals, wordt deze meer dan eens overstemd door het geroezemoes van fans van andere bands. Chesnutt kan hier niet mee lachen. Zijn “Thanks for making us feel welcome” mag dan ook ironisch geïnterpreteerd worden.
Het beste concert van de avond is voorbij, zo blijkt wanneer The Frames [foto links] hun opwachting maken. In tegenstelling tot Vic Chesnutt hebben zij wél een lawaaierige Ierse fanclub, maar zegt dat wat over de kwaliteit? Gratuit gegil heeft bij mij altijd het neveneffect van “zó fantastisch zijn ze nu ook weer niet”. The Frames zijn op hun best wanneer ze volledig loos gaan in muren van gitaargeweld en zinderende vioolpartijen. Hiermee houden ze zich echter slechts gedeeltelijk bezig. Er zijn ook ingetogen, meer folky momenten en daar zit het probleem. Als frontman Glen Hansard en bassist Joe Doyle als middeleeuwse barden in duet gaan, zonder al te rockende begeleiding, wordt het toch een beetje saai. Ergens doet het zelfs denken aan Alanis Morissette – wat mij betreft beslist geen aanbeveling. Het publiek trekt zich hiervan echter niets aan en eet uit Hansards welwillend uitgestoken hand. De man heeft dan ook een aura van vriendelijkheid om zich heen en slaagt erin de helft van de tent te laten meezingen met de viool. Als uitsmijter verweven deze sympathieke Ierse lads een stukje van dEUS’ ‘Hotellounge’ in hun slotnummer.
Cake [foto rechts] en foto’s. Ze gaan blijkbaar niet goed samen. Zanger John McCrea gedraagt zich als een omhooggevallen stuk pretentie in zijn vele pogingen de fotografen uit de frontstage te verjagen. Daarenboven dreigt hij na een drietal songs de show stop te zetten, omdat het geluid niet goed genoeg is. Ergens heb ik het onbestemde gevoel dat de man zijn publiek aan het uitlachen is, wanneer hij hen op typisch Amerikaanse wijze bedankt voor de welwillendheid. Nu ja, het kan ook aan mij liggen. Afgezien van de slechte indruk die McCrea nalaat, is het concert van Cake zeer aangenaam. De heren maken er geen punt van om vooral hits te spelen, hoe beu ze die intussen allicht zijn. Zo passeert het ultieme Cake-nummer ‘The Distance’ de revue, maar ook ‘Sheep go to heaven’, ‘Short skirt, long jacket’ en ‘I will survive’. De band heeft van applaus in ontvangst nemen haar beroep gemaakt en dat haalt de vaart wat uit de set. Conclusie: zwijgen en musiceren! En vooral: stoppen met zagen!
http://www.kindamuzik.net/live/cake/cake-the-frames-vic-chesnutt/9570/
Meer Cake op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cake
Deel dit artikel: