Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Samara Lubelski neemt als eerste plaats op het podium. Gewapend met enkel microfoon en elektrische gitaar brengt ze liedjes die ze eerder onder de titel The Fleeting Skies de wereld instuurde. Op plaat wordt ze bijgestaan door enkele muzikanten die voor extra begeleiding zorgen, maar vanavond staat ze er helemaal alleen voor. Hoewel na een tijdje vervoegt Pat Gubler zich bij haar op fluit. Dat het nu net die nummers zijn die het meeste indruk maken, heeft veel te maken met een bepaalde vorm van monotoomheid die haar muziek kenmerkt. De individuele liedjes hebben in het algemeen net niet genoeg eigenheid om helemaal op zichzelf te staan en zo wordt het al snel één algemene geluidsbrei die niet altijd even spannend is. Voeg daarbij nog een gitaargeluid dat naast iets te hard ook iets te schel afgestemd staat en je krijgt een set die zeker niet over de hele lijn boeiend is. En daar kan het knappe ‘The Fleeting Skies’ dat op het einde weerklinkt niets aan veranderen.
P.G. Six heeft daarentegen niet de minste moeite om op zijn eentje het publiek aan zijn lippen te kluisteren. Hoe Pat Gubler met een gitaar omgaat, is echt ongelofelijk. Iedere noot die op zijn platenwerk weerklinkt, produceert hij live ook en daarbij zingt hij nog ook eens. En wat meer is, de sfeer die hij op een podium neerzet, is werkelijk wonderbaarlijk. P.G. Six weet intimiteit en pure pracht te combineren tot heerlijke luisterliedjes die vol verrassende melodieuze details zitten. Na een prachtige versie van ‘Old Man On The Mountain’ duikt hij terug in de tijd om één van de eerste Tower Recordings-nummers ooit te brengen. P.G. Six is namelijk één van de bezielers van het beroemde freefolkcollectief en live doet hij dit feit alle eer aan. Adembenemend.
Toch is het beste tot laatst bewaard. Het Texaanse Charalambides was een paar jaar geleden al eens te gast in KC België toen ze er op het (K-RAA-K)³ Festival speelden. Destijds brachten ze een heel ingetogen set ten gehore die op minimalisme geënt was. Nu is dat natuurlijk één van de basisbeginselen van de band. Charalambides bewees op het Pauze-Festival onlangs dat het ook anders kan. In de Gentse Vooruit klonken ze open, soms haast frivool en boden de vaak luide gitaarerupties van Tom Carter een nieuwe kijk op de muzikale zaak.
Wat ze vanavond doen, bevindt zich eigenlijk tussen deze twee eerdere ervaringen in. Na twee nieuwe nummers duiken meneer en mevrouw Carter de geschiedenis in voor werk uit
Joy Shapes en Market Square.
‘Joy Shapes’ leidt de band onvermijdelijk terug in de tijd, terug naar het dikke kluwen van convererende gitaargeluiden, die Christina met haar bezwerende stem begeleidt. Op andere momenten geeft Tom Carter zich over aan repetitieve gitaaraanslagen die een ongelofelijke intensiteit uitstralen. Zo plaveit het tweetal een fascinerend muzikaal pad dat bezaaid is met hoogtepunten. Hierbij hoort ongetwijfeld ook het moment dat Tom Carter met een losgekomen snaar klanken aan zijn gitaar ontfutselt. Dit is werkelijk Charalambides op haar best, tussen hypnose en melodie en met een ongelofelijke intensiteit.
http://www.kindamuzik.net/live/charalambides/charalambides/11131/
Meer Charalambides op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/charalambides
Deel dit artikel: