Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een dag na de overwinning van Oranje op Denemarken kan er in 013 nog even worden nagenoten met Danny Vera en zijn band. De rootsrock van het Zeeuwse huisorkestje van Johan Derksen is wat aan de gelikte kant, maar het momenteel dagelijks op tv te horen WK-hitje 'Orange Glow' zorgt dat de stemming er al vroeg in zit.
Voor degenen die Chris Isaak in 2007 nog in Paradiso zagen, is het vanavond vooral een feest van herkenning, want de tot in de puntjes verzorgde show is nagenoeg dezelfde als drie jaar geleden. De inmiddels 53-jarige retrorocker houdt zich al zeker tien jaar minstens zo veel met acteren en televisie maken bezig als met musiceren. Zijn aanzienlijke kwaliteiten als allround, all American entertainer komen dan ook onmiddellijk bovendrijven als hij weer eens op het podium te bewonderen valt met zijn al even doorgewinterde band.
Het pleit voor Isaak dat hij de ingestudeerde maar behoorlijk goede grappen en grollen keurig bewaart voor tussen de nummers in en het schmieren achterwege laat, terwijl dat gezien zijn oeuvre van jarenvijftigpastiches toch zeker tot de mogelijkheden behoort. Zo is zijn uitvoering van het bijna doodgedraaide 'Wicked Game' na twintig jaar nog steeds verbazingwekkend mooi recht door zee. Wat daarbij ook helpt, is dat behalve zijn goede looks ook zijn stem niet onder het voortschrijden der jaren te lijden heeft gehad. Zelfs de hondenfluitjesfalsetto in 'Two Hearts' is nog loepzuiver.
Wat in de loop der tijd jammer genoeg wel is verdwenen uit Isaaks muziek en personage is de getroebleerde melancholie en de donkerromantische intimiteit, zeg maar de mysterieuze David Lynch-factor, die hij begin jaren negentig nog zo knap in balans wist te brengen met zijn eigen opgeruimde karakter. Op zijn latere platen, zonder de cruciale inbreng van producer Erik Jacobsen en gitarist James Wilsey, klinkt Isaak toch te zorgeloos en gaat het te vaak richting gezapige middle of the road poprock, die eerder weids dan intiem aandoet, en dat staat hem een stuk minder goed.
Het maakt voor Isaaks gezellige liveshow echter maar weinig uit. Het goud van oud komt ruimschoots aan bod en bekende trucs als de wandeling door het publiek tijdens 'Love Me Tender', het unplugged setje halverwege, de zorgvuldig geselecteerde dansende fans op het podium en uiteraard het spiegeltjespak bij toegift 'Blue Hotel' gaan er in als koek. En wie na twee uur vrolijk vermaak toch nog iets mist, kan bij thuiskomst gewoon altijd het meesterwerk Forever Blue (1995) nog even opzetten, bij voorkeur bij kaarslicht en met een goed glas wijn.
http://www.kindamuzik.net/live/chris-isaak/chris-isaak-danny-vera/20326/
Meer Chris Isaak op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-isaak
Deel dit artikel: