Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het verhaal van Clap Your Hands Say Yeah! is inmiddels bekend. Zonder hulp van enige platenmaatschappij heeft hun titelloze debuutalbum het geschopt tot een internationale hype. Tijd voor de New Yorkers om eens naar het Europese vasteland te komen, om te laten zien of ze die 9.0 op Pitchfork waard zijn. De voortekenen waren goed, want de bovenzaal van de Paradiso was nog nooit zo vol.
Net als op het album begint de band op het podium met een weinig aansprekend liedje. Des te groter is het contrast als even later wel alle zeilen worden bijgezet. Het geluid is niet perfect, maar het vijftal speelt met een voor indierock begrippen opvallend enthousiasme waardoor de liedjes toch overkomen. Vooral zanger Alec Ounsworth lijkt er zin in te hebben. Tijdens ‘Is This Love?’ zien we hem zelfs schreeuwend Jeff Mangum (Neutral Milk Hotel) naar de kroon steken. Aandoenlijk is het aanzicht van drummer Sean Green Halhagh, die zonder microfoon in de nabije omgeving menig refrein meezingt.
Maar dan, halverwege de set, valt het stil. Er wordt wat gefriemeld op het podium, maar wat er precies aan de hand is is niet helemaal duidelijk. “We need more jokes,” probeert de bas-spelende helft van de Sargent-tweeling. Ounsworth heeft een beter idee. Hij pakt zijn gitaar op en speelt solo een prachtig semi-akoestisch nummertje. Iedereen in de zaal, inclusief de andere leden van de band, luistert ademloos toe. Na afloop wordt duidelijk waar we dit spontane intermezzo aan te danken hebben, als de roadie een vers gespannen snaredrum aflevert.
Het enige minuscule smetje op de avond is de belichting. Bij ieder nummer priemen er wel een paar keer een stel stevige spotlights in de ogen van de mensen op de voorste tien rijen. Het weegt niet op tegen de pracht die de oren van de bezoekers te horen krijgen. Naast de bekende uitschieters van het album komen er regelmatig nieuwe songs langs. Songs die veel beloven voor de eventuele opvolger. Als de band het podium verlaat zijn er nog geen drie kwartier verstreken. Niet gek ook, ze hebben bijna al hun materiaal er doorheen gejaagd. Bijna dan.
De toegift laat even op zich wachten. Het handengeklap en het yeah-geschreeuw begint al te verstommen. Maar dan komt het vijftal toch nog terug voor twee extra nummers. Sorry, weer dat gekloot met die verdomde snare. Het mag de pret niet drukken. Zeker niet wanneer ze tot slot de uitsmijter van hun debuut, ‘Upon a Tidal Wave of Young Blood’, eruit gooit. Na de meest meeslepende riff van de avond houden de vijf het voor gezien. Het is ook wel mooi geweest. Clap Your Hands Say Yeah heeft zich bewezen als de meest terechte hype sinds The Arcade Fire.
http://www.kindamuzik.net/live/clap-your-hands-say-yeah/clap-your-hands-say-yeah-11239/11239/
Meer Clap Your Hands Say Yeah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/clap-your-hands-say-yeah
Deel dit artikel: