Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Amsterdamse Coparck is al vier artpopplaten lang een goed bewaard geheim van de Nederlandse popmuziek. Hun mix van sixtiespop, jazz, samples en elektronica is vaak voor een groter publiek dan alleen fijnproevers geschikt verklaard. Met de muziek voor een kaasreclame stak de band de periscoop landelijk uit, maar desondanks bleef Coparck de zelfverklaarde VPRO-band. Met de puntige nieuwe plaat A Dog and Pony Show in de achterzak staan ze voor de derde keer in Vera.
Zanger Odilo Girod besteedt zijn gitaarspel op het podium tegenwoordig grotendeels uit aan Gijs Coolen van Woost. In vergelijking met de vorige Vera-optredens oogt Girod daarom wat onwennig als blikvanger, met ietwat onhandige en licht overdreven dramatische bewegingen. De ontspanning komt tijdens babbels tussen de nummers door, bijvoorbeeld over boeken uit de jaren dertig of over de onverslijtbaarheid van het vinyl van een elpee. De fluisterzang en de hoge tonen zijn bij Girod zoals altijd dik in orde, ertussenin schuurt het nog wel eens.
De rest van de band heeft ongetwijfeld plezier in het spelen, maar laat wat minder brede glimlachen en interacties zien dan tijdens de voorgaande optredens. En dus slaat de vonk niet zo makkelijk over naar het publiek, dat echter wel enigszins loskomt tijdens de klap-participatie in 'The Moonset'. Technische probleempjes, slecht getimede samples en het afbreken en opnieuw beginnen aan een nummer maken dat het optreden af en toe wat rommelig oogt. Niettemin gaat Coparck hier zoals altijd ontspannen mee om.
De nadruk ligt bij de songkeuze uiteraard op werk van A Dog and Pony Show, dat zijn eerste hoogtepunt kent in het prachtig beeldende 'New York City Lights'. Zo'n instant-klassieker waarvan er op elke Coparckplaat wel minstens eentje staat. Zoals het ook uit deze categorie afkomstige en met passie gebrachte 'A Good Year for the Robots'.
Toetsenist, samplelaar en Coparckbrein Maurits de Lange is de man die de nummers draagt. Begeleid door op Ray Manzarek van The Doors lijkende bewegingen geeft hij op de geschikte momenten de juiste slinger aan zijn geluidenarsenaal. Als de andere bandleden op zo'n moment het juiste hechte ding doen, is Coparck ongrijpbaar, intens en uniek. Zoals in het fraai verweven gebrachte 'Hopeful', waarin gitaren en elektronica elkaar vinden. Om te boeien vanaf het begin tot het einde van het optreden, had de band nog iets meer van dit soort momenten mogen laten zien.
Foto's door Vera fotografe Anna Hiep.
http://www.kindamuzik.net/live/coparck/coparck/19379/
Meer Coparck op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/coparck
Deel dit artikel: