Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor het Paard van Troje staat een lange sliert mensen. Het concert van Cristina Branco in de Haagse poptempel is dan ook straf uitverkocht. De fado, de blues van Portugal, is inmiddels de hype voorbij en heeft nu dusdanig in Nederland wortel geschoten dat ook de poppodia zich ermee inlaten.
Dat er vanavond geen comfortabele zitplaatsen beschikbaar zijn, zoals gebruikelijk is bij fadoconcerten in schouwburgen of concertzalen, lijkt de fans van de Portugese diva niet te deren. Maar als het wachten in de grote zaal te lang duurt, begint een deel van het publiek demonstratief te klappen.
Even over negenen, ruim een half uur te laat, verschijnt Branco op het podium, gehuld in een zwarte jurk met blote hals. Aanvankelijk slechts geflankeerd door José Manuel Neto op de Portugese gitaar. Na het openingsnummer voegen zich nog drie muzikanten bij hen: op piano Ricardo Dias, Alexandre Silva op Spaanse gitaar en op akoestische basgitaar Fernando Maia.
Die laatsten begeleiden Branco al sinds ze eind jaren negentig haar eerste grote artistieke en commerciële triomfen vierde met fadobewerkingen van de gedichten van Jan Jacob Slauerhoff. Neto en pianist/arrangeur Ricardo Dias doen hun invloed vooral gelden in het recentere werk waarin de Portugese meer afstand neemt van de traditionele fado en de muzikale conventies die daarbij horen.
“In Portugal ben ik niet bekend als fadozangeres”, laat Branco zich tijdens het optreden ontvallen. Eerder heeft ze al haar verrassing uitgesproken over de omgeving waarin ze vanavond haar muziek ten gehore brengt. “Maar het lot bepaalde dat ik hier zou zijn.”
Daarmee komt ze tot de kern van haar muziek, de lotsbestemming die in de naam ‘fado’ besloten ligt. Evenals het lijden, de melancholie, de tristesse. Terwijl ze haar hoofd ten hemel wendt, probeert ze iets van de emoties over te brengen op het publiek en slaagt daar, ondanks storend geklets in de zaal, volledig in.
Stemmige, gedragen fado’s worden afgewisseld met liederen die van een vlot tempo zijn voorzien. Branco vertelt over de tijd dat Portugal een militaire dictatuur was en schrijvers en dichters in bedekte termen uiting moesten geven aan hun gevoelens van onvrede.
Met een op muziek gezet gedicht over chaos roept ze de overleden, Portugese balladezanger en politieke activist José Afonso, één van haar grote voorbeelden, in herinnering. Het publiek klapt de handen blauw, de fadista en haar begeleiders winden de zaal om hun vingers.
Als na zo’n anderhalf uur de harten verwarmd zijn en de zielen tot in hun diepst geraakt, mogen Cristina Branco en haar begeleiders nog twee keer terugkomen voor een toegift en een open doekje. Dan is het afgelopen. “Bij Rowwen Hèze sta je toch anders”, zegt een bezoeker tegen zijn buurman.
http://www.kindamuzik.net/live/cristina-branco/cristina-branco/14723/
Meer Cristina Branco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cristina-branco
Deel dit artikel: