Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
David Crosby, Stephen Stills & Graham Nash, het trio van de zoetgevooisde westcoastpop met country-invloeden dat vooral in de jaren zeventig een hitpotentieel had van heb-ik-jou-daar, startte hun Europese tour afgelopen donderdag in Paradiso. Nou, dat wil zeggen, tweederde van de groep want Stills is er mooi niet bij.
Dat is op zich niets bijzonders. Sinds het ontstaan van CSN is het een komen en gaan van bandleden (Neil Young mag u er namelijk ook bijtellen). De drie heren hadden er allemaal al een ander muzikaal leven op zitten toen ze samen kwamen. Crosby zat in The Byrds, wou daar de baas zijn, en toen werd hij weggebonjourd, Stills zat in Buffalo Springfield en zag Neil Young niet meer zo zitten, en Nash kon z'n ei niet meer kwijt in The Hollies. In de tientallen jaren die volgden was de enige constante de variabele samenstelling.
CSN was een band waar de heren zich door de jaren heen naar believen op konden storten. In de VS staat het illustere trio weliswaar nog met de regelmaat van de klok gezamenlijk op het podium maar Europa moet het dus met een duo doen. Geen probleem, in principe. Een Paradiso vol vijftigers ("Ik was hier in '68 bij de show van Pink Floyd." Beat that James Murphy!) onthaalt de nummers van voornamelijk het debuut en de opvolger Déjà Vu haast in extase.
Precies daar wringt de schoen dan ook wat. Natuurlijk hebben de beide heren zoals Nash zelf zegt "Fourty years of shit" om te spelen maar dan spreekt 'ie toch letterlijk voor ongeveer de helft de waarheid. Het is ondergetekende niet minder dan een raadsel waarom al die doordeweekse nummers van Crosby's zoon de revue moeten passeren. Natuurlijk, de magnifieke samenzang van de twee grijsaards trekt zelfs nummers over nucleair afval in een berg naar een hoger plan maar het is niet de betovering van die door Crosby senior eigenhandig geschreven klassiekers.
Je wordt haast wat cynisch wanneer de thumbs up en 'vriendelijke' schouderklopjes niet van de lucht zijn, of neem de gerichtheid op die wel vreselijk glad solerende anonieme gitarist van Steely Dan. Goed, de techniek staat niet stil, de heren gaan mee in de vaart der volkeren en een gladder geluid hoort daar helaas bij. De af en toe toegeworpen snoepjes van die eerste twee legendarische platen stemmen alleen niet genoeg tevreden. Het is bij vlagen genieten maar het merendeel van de tijd vraag je af of het volgende nummer alsjeblieft 'Guinneverre' mag zijn. Hoe dat kan?
Die nummers schreeuwen namelijk ook om de onvergetelijk mooie bijdragen van Stephen Stills. Want naast het wonderschone 'Marrakesh Express', het opstandige 'Almost Cut My Hair' en politiek geladen 'Long Time Gone' van respectievelijk N, C & C, horen gewoon 'You Don't Have to Cry' en 'Helplessly Hoping' en het magistrale 'Suite: Judy Blue Eyes' of 'Carry On'.
Ooh ja, de S van CSN is er niet bij. Even vergeten. Moeten wij dan blijven of niet? Wanneer Crosby nog even '8 Miles High' van The Byrds uit zijn hoed tovert, lijkt het gedaan met de pret. Maar het is aan Nash om echt af te sluiten met 'Our House' en 'Teach Your Children Well'. Volgens sommigen zijn die nummers te zoet voor CSN maar het waren deze nummers die woordelijk door het publiek werden meegezongen. Wat een ongelooflijk schitterende nummers zijn dat, wat een klassiekers, wat een grootse songschrijvers. Kan je nagaan hoe het met Stills erbij moet zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/crosby-stills-nash/crosby-nash/8568/
Meer Crosby, Stills & Nash op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crosby-stills-nash
Deel dit artikel: