Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het rondreizende cross-overfestival Cross-Linx heeft het er maar moeilijk mee. Kon het twee jaar geleden niet doorgaan omdat het evenement niet in het tourschema paste van de gevraagde bands, dit jaar zei publiekstrekker Patrick Wolf op het laatste moment af vanwege zogeheten 'onvoorziene omstandigheden'. Toch is teleurstelling niet datgene wat overheerst na deze editie. Als de collectieve herinnering aan Cross-Linx 2014 namelijk ergens door wordt gedomineerd, is het wel door een absurdistische partybrassband uit Detroit die voorzien is van glitters en een ruime overdosis ADHD. KindaMuzik doet verslag van de laatste editie van deze jaargang in De Oosterpoort te Groningen.
Douglas Dare [bovenste foto] krijgt de eer om de avond te openen in de Entreehal. De jonge Britse singer-songwriter - type: nerdy hipsterzanger met jarenzeventigbrilletje en Morrisseykapsel - brengt ingetogen pianopop en hij laat in De Oosterpoort horen over een krachtig, doch breekbaar stemgeluid te beschikken. Zijn muziek vertoont overeenkomsten met die van Rufus Wainwright en Patrick Watson, met als verschil dat Dare gebruik maakt van triphopdrumpatronen à la James Blake. Op zich een originele combinatie, maar Dare kampt met hetzelfde probleem als landgenoten M O N E Y afgelopen maand tijdens Eurosonic: na verloop van tijd wordt het een trucje.
Tijdens Cross-Linx is het de gewoonte dat enkele popacts samenspelen met een Nederlands orkest, om zo een brug tussen pop en klassiek te slaan. Het Amsterdam Sinfonietta won vorig jaar nog de klassieke muziekprijs Ovatie voor hun optreden met Patrick Watson tijdens Cross-Linx 2013 en dit jaar is het de beurt aan de philharmonie zuidnederland.
De eerste samenwerking op het lijstje is er een met de IJslandse experimentele ambient-artiest Ólafur Arnalds [foto links], in de Grote Zaal. Met zijn piano- en samplewerk geldt Arnalds voornamelijk als muzikaal begeleider van het orkest en zijn eigen strijkkwartet. Zijn lichtshow aan het begin van de show is indrukwekkend, maar muzikaal vervalt het helaas al snel in stuurloze muziek zonder bestemming. De gelikte bijdrage van gastzanger Anór Dan brengt hier helaas weinig verbetering in, maar de minutenlange, ingenieuze solobijdrage van een van Arnalds' violisten maakt het nodige goed. En zo wint klassiek het van pop tijdens Arnalds' performance.
In de Kleine Zaal wordt de klassieke lijn vervolgens doorgezet met een optreden van de Nederlandse harpiste Lavinia Meijer [foto rechts]. Kijken naar een optreden van Meijer, betekent duizelig worden van het volgen van haar vingers. We hebben het nog even gecontroleerd, maar ze heeft er echt maar vijf per hand. Op onnavolgbare wijze speelt ze Philip Glass' Metamorphosis deel 2 en 4, maar het absolute hoogtepunt is een cover van het Radioheadnummer 'Karma Police'. Meijer slaat op de harp, trekt ruw aan de snaren en voegt een dosis rock-'n-roll toe aan de harpistenwereld. De snaren breken nog net niet, maar het scheelt geen - eh - snaar.
José González [foto links] is de grote naam van deze editie van Cross-Linx. Maakte de Zweedse zanger ooit nog deel uit van een hardcorepunkband, deze avond staat hij op één podium met de philharmonie zuidnederland. Zijn show heeft een perfecte opbouw: González begint met enkele solonummers op akoestische gitaar, waarna zijn pianist en drummer de zaal binnenkomen. Op een overigens ietwat lullige manier: tijdens 'Lovestain' mogen de bebaarde en langharige muzikanten in een hoekje meeklappen. Nadat ze echter achter hun instrumenten zijn gesetteld en het orkest aan de line-up is toegevoegd, volgt een bijzonder slot. De philharmonie zuidnederland voegt veel sfeer toe aan de introverte muziek van Gonzalez, waardoor deze aan zeggingskracht wint. Is Gonzálezs bekendste nummer, 'Heartbeats', al een cover van The Knife, ook het hoogtepunt van deze show bestaat uit een cover: 'Teardrop' van Massive Attack. Het orkest lijkt zichzelf even helemaal te verliezen en wat volgt is een zogeheten explosie aan klassieke pop.
De New Yorkse artrockband My Brightest Diamond sluit de avond af in de Entreehal en brengt een avant-gardistische mix van indie, funk en hoge (!) vocalen. Het optreden staat echter in de schaduw van de idiote brassband die voor en na de show speelt: de Detroit Party Marching Band (DPMB). De altijd even glinsterende Patrick Wolf mag dan afgezegd hebben, toch vinden zijn glitters een weg naar Cross-Linx. Gehuld in krankzinnige, glinsterende circuspakjes, bewijzen de dertig brassbandspelers 'gevaarlijk goed' te zijn. 'Gevaarlijk' in de zin dat je niet te dicht in hun buurt moet komen, want dan krijg je een klap van de trompet. Terwijl ze popcovers als 'Fitzpleasure' van Alt-J spelen, rennen de Detroitse bandleden dwars door het publiek heen en ze wisselen high fives uit met menig bezoeker, onder wie een vrolijk meefeestende Douglas Dare.
Detroit mag dan failliet zijn, de Detroit Party Marching Band is springlevend. En Cross-Linx ook, trouwens. Alhoewel deze editie vanwege een relatief magere line-up minder goed verkocht dan vorig jaar, weet het festival toch weer te overtuigen met een gevarieerd programma.
Foto's Gerrie van Barneveld
http://www.kindamuzik.net/live/cross-linx/cross-linx-2014/24700/
Meer Cross-Linx op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cross-linx
Deel dit artikel: