Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Goh, het lijkt hier de bibliotheek wel”, is een veelgehoorde opmerking bij binnenkomst. In plaats van de gebruikelijke merchandising, zoals onbetaalbare t-shirts en cd-tjes uit het Mojo-assortiment, vind je in de Koninklijke Schouwburg bijna alleen maar boeken. Boeken, u weet wel, dat zijn van die gebundelde stapels papier met heel veel lettertjes.
Vanavond lijkt het merendeel van de dertienhonderd bezoekers en prominente Hagenezen echter helemaal niet gekomen om zich te verdiepen in het literaire reilen en zeilen van stoffige schrijvers. Welnee, Sixteen Horsepower staat op het programma. Sixteen Horsepower, daar had de dame van de Libelle Leesclub wel eens van gehoord. “Joh, dat is echt enig om naar te kijken, want die zanger is echt heel grappig”, vertelt haar vriendin. David Eugene Edward is grappig? De godvrezende domineeszoon uit Denver is grappig?
Tegen de tijd dat het doemcountrygezelschap het podium bestijgt om het evangelie te verkondigen, bezwijken de twee leesclubdames uit Den Haag inmiddels bijna aan een overdosis witte wijn, waardoor zelfs de dreigementen en apocalyptische boodschappen van een op kruk gesettelde zoon David voor hun grappig lijken. Het wapperende voetje dat de man in zwart soms naar het publiek uitsteekt, is de enige vorm van interactie met een overladen schouwburg, zo constateert u verslaggever vanaf de zijlinie. “Thank you for the clapping”, grapt een weinig spraakzame David. Oké, hij is niet in de wieg gelegd voor cabaretier, maar veel meer komt er op deze vrijdagavond in de Haagse binnenstad niet uit.
Ook vorige keer was David ook te aanschouwen in een concertgebouw. Als het soloproject Woven Hand gaf hij pakweg twee jaar geleden een intieme late night performance tijdens een editie van Crossing Border in de hoofdstad. In Den Haag is het Sixteen Horsepower als vanouds. Alleen toch twee dikke strafpunten: de eerste twee nummers zorgen voor een stroef begin en dat de verplichte toegift binnen de toegestane speelduur van zeventig minuten valt, zet natuurlijk ook te denken.
Toch is het zeshonderd-zesenzestigste optreden van Sixteen Horsepower in Nederland een heel goed optreden. Zeker vergeleken bij de matte optredens van de laatste tournee kunnen wij hierbij stellen dat David Eugene Edwards en zijn compagnons gelukkig nog lang niet van hun geloof gevallen zijn.
Wat eraan een goed optreden van Sixteen Horsepower voorafgaat, is ook niet mis. De hoogstpersoonlijk door Louis Behre uit het diepste van diepste moerassen getrokken hoodoo-blues van Rob Jungklas kan in David Eugene Edwards een gelijkgestemde ziel ontdekken. De passionele Jungklas, die bijgestaan wordt door een uitzonderlijke goede drummer en een cellist, geniet zichtbaar van de sirene ambiance in de schouwburg. Hij speelt zittend in de propvolle zaal van Paul's Room. Met zijn rasperige stem en bloederige songteksten over Blind Willie Johnson en Amerikaanse spookstadjes lijkt het alsof hij ieder moment op wilt staan om zijn gitaar aan gorten te slaan. Wie dit jaar nog minimaal één goed daad wilt verrichten, doet er goed aan om zo snel mogelijk de cd Arkadelphia van Rob Jungklas uit de platenwinkel te jatten. De trouwe fans van Engelse kostschooltroubadour Tom Mcrae, die min of meer tegelijkertijd in The Royal Room speelt, hebben het weer eens volledig mis. Laten wij hopen dat Rob Jungklas snel terugkomt.
Overigens is het programma volledig op zijn kop gezet, want de Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith besluit op het allerlaatste moment om zijn verschijning op Crossing Border te verruilen voor een optreden voor de Canadese minister-president. Jackie Leven, die gekleed in een deels verscheurde spijkerblouse weinig sterallures blijkt te hebben, maakt politieke grapjes over Ron Sexsmith en diens keuze om een show te geven voor de minister-president van zijn land in plaats van een bijdrage te leveren aan het optreden van Leven.
Maar eigenlijk valt er verder bitter weinig te lachen bij Jackie Leven. Een heroïneverslaving bracht hem tot aan de afgerond, maar het lukte hem om af te kicken in de Schotse hooglanden. Toen de controversiële zanger uit Schotland bij een straatoverval in Londen gewurgd werd, kon twee jaar lang niet zingen. Je vraagt je alleen af wie zo'n zwaarlijvige Schot probeert te beroven. Wel begrijpt iedereen dat je flink door de shit moet gaan, wil je zulke albumtitels verzinnen als The Mystery of Love Is Greater Than the Mystery of Death.
De hartbrekende liedjes gaan door merg en been, maar het is de bijdrage van de Ierse dichter en muzikant Ciaran Carson waarmee de show van Jackie Leven tot een zo mogelijk nog hoger platform wordt getiteld. Carson speelt fluit en zingt, maar als hij in één van zijn korte oorlogsgedichten het geluid van een helikopter boven Belfast beschrijft, durft niemand nog adem te halen. Carson, die stokstijf voorovergebogen op het podium staat, verdient alleen al voor dit zinderende moment een Nobelprijs voor de vrede.
Kortom: van de drie avonden Crossing Border waren vooral de woensdag- en vrijdagavond het interessantst. De missie van programmeur Louis Behre, om met het optrommelen van meer dichters en schrijvers, terug te keren naar een kleinschalig literatuurfestival met ruimte voor film en popmuziek is geslaagd.
Je kunt je alleen afvragen waarom er totaal geen aandacht was voor het beeldverhaal en nauwelijks plaats leek te zijn voor nieuwerwetse stromingen in de popmuziek.
Nog iets: The Flaming Lips en Sixteen Horsepower op herhaling lijkt een makkelijke zet om een redelijk prijzig festival uit te doen verkopen, maar als je daarentegen met een interessante nieuwkomer als Rob Jungklas komt, valt dat ook weer mooi te compenseren.
http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-2003-dag-3/4547/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border
Deel dit artikel: