Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het uitverkochte Crossing Borderfestival in Den Haag probeert de grenzen tussen literatuur en muziek op te zoeken en heeft ook dit jaar weer een programma barstensvol kwalitatief hoogwaardige acts. Voor de muziekliefhebber betekent dat van zaal naar zaal rennen om zo weinig mogelijk te missen en tussen de optredens door even uitrusten om naar de bespiegelingen van een schrijver te luisteren. Je vervelen kan haast niet; genieten des te meer.
Het Amerikaanse Yo La Tengo, dat het festival in de grote zaal van de Koninklijke Schouwburg opent, denkt niet in hokjes. Voor een groot deel zijn er kenmerkende, weids uitgesponnen rocksongs, maar in de luisterrijke omgeving is er ook ruimte voor zeer intieme kampvuurliedjes. Juist dat contrast zorgt ervoor dat de oren constant gespitst blijven en Yo La Tengo voor de bezoeker die nog niet bekend met ze is, ongrijpbaar is. Voor de doorgewinterde liefhebber voldoen ze met hun onvoorspelbaarheid aan het verwachtingspatroon.
"Het volgende nummer heeft volgens onszelf een zeer vette titel: 'Suck on More to Come'", zo verklaart de drummer van Madensuyu [foto boven] halverwege het optreden. En niet alleen de titel is vet; gewapend met niets meer dan gitaar en drums vuren de Gentenaren een nietsontziende bak zeer strakke herrie op de zaal af, vergezeld van maniakale kreten. Ze spelen alsof de duvel hen op de hielen zit, en dat het niet de impact heeft die je bij zoveel energie zou verwachten ligt echt alleen maar aan het vroege tijdstip en de karig gevulde zaal.
Op haar platen pakt multi-instrumentalist St. Vincent [foto links] groots uit, met veel bandleden en een vol geluid. Op Crossing Border speelt ze solo, met slechts een elektrische gitaar en een batterij samples. Het zorgt ervoor dat haar muziek aanmerkelijk minimaler klinkt. Toch weet ze haar nummers over te brengen, mede doordat ze loepzuiver zingt en er van het dwarse karakter van haar composities nog steeds veel te merken is. Het zorgt ervoor dat ze nog steeds even eigenzinnig klinkt als op haar albums.
Terwijl schrijver Leon Verdonschot tegenover Harry de Winter beweert dat hij van stoere mannenmuziek en niet van "Pabomeisjes die alles schattig vinden" houdt, laat Stuart Murdoch juist drie lievige zangeresjes opdraven voor zijn project God Help the Girl [foto onder]. De scherpe randjes die de ingetogen, zoete indiepop van Belle & Sebastian vaak toch spannend maken zijn hier nergens meer te bekennen. De dames geven nog wat onwennig giebelend op het podium hun partijen ten beste. Hoewel de kwaliteiten van Murdoch als songwriter onmiskenbaar zijn, blijft het toch allemaal wat te veel aan de oppervlakte om echt indruk te maken.
Wie wel indruk maken, zijn de antihelden van Akron/Family. Het zeer ingetogen begin van de set, vol vage geluiden, gerammel met belletjes en zweverige zang doet vermoeden dat je in een seance van een hippiecommune bent beland. In werkelijkheid is de band gewoon de ether aan het aftasten, zoekend naar de juiste frequentie. "I know the shit is here, and we're gonna find that shit!", aldus zanger Seth Olinksy. Niemand die begrijpt waar hij het over heeft, totdat ze het opeens vinden en zichzelf verliezen in weergaloze, zwaar psychedelische uitbarstingen. Vol gitaargeweld, opzwepende drums en bizarre Animal Collective-achtige elektronica. Iedereen die nog niet naar Grizzly Bear is vertrokken wordt spontaan naar een hoger bewustzijnsniveau meegevoerd en er ontstaat een euforische viering waarbij niemand stil kan blijven staan.
Nieuwe helden in indie-sferen Cymbals Eat Guitars geven in de Cuatro-tent alles wat ze te geven hebben tijdens een intens optreden. Bij frontman Joseph D'Agostino druipt het zweet letterlijk van al zijn ledematen en hun fraaie, chaotische, maar retestrakke indienoisepop wordt vol passie en zonder poespas neergezet. Hier gaan we zeker meer van horen.
Grizzly Bear [foto boven] werd dit jaar door critici over de hele wereld ontvangen als de revelatie van 2009. In tegenstelling tot de intieme slaapkamerliedjes op hun eerdere albums, spelen ze live veel harder. Het zorgt voor een geluid dat beter past in popzalen en op grote festivals. In de sfeervolle ambiance van de schouwburg had het echter een stuk intiemer gemogen, zoals blijkt uit de vrijwel geheel akoestisch gespeelde afsluiter. Hoewel ook tijdens de rest van de set de harmonieën bij vlagen zeer mooi klinken en de songs weinig aan kracht inboeten, bekruipt toch het gevoel dat het allemaal nog net iets mooier had kunnen zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-de-vrijdag/19488/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border
Deel dit artikel: