Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deutsch-Amerikanische Freundschaft (kortweg: D.A.F.) geldt als belangrijke pionier binnen de elektronische muziek. Rond het spilduo Gabriel Delgado-López en Robert Görl is het sinds de oprichting in 1978 een komen en gaan van bandleden. Dat belet D.A.F. niet een aantal klassiekers op zijn naam te schrijven waaronder 'Kebab-Träume', 'Der Räuber und der Prinz' en het alom gekende 'Der Mussolini'.
De naar de Italiaanse dictator genoemde hitsingle ontketent een rel wanneer de sarcastische tekst verkeerd begrepen wordt. D.A.F. wordt beschuldigd van sympathie met nazigroeperingen. De groep houdt vol dat haar werk antipolitiek of meer nog: nihilistisch is. D.A.F. zou je, naast een Neue Deutsche Welle-exponent, wellicht het best kunnen omschrijven als proto-electropunk.
Het muzikale landschap van D.A.F. kenmerkt zich door een monotone en minimale (pop)stijl met een pulserende beat. Kaal en rudimentair; zoals later in industrial en EBM terug te vinden zal zijn; genres waarop D.A.F. een blijvende invloed doet gelden. Van de huidige, jonge EBM/darkelectrogoegemeente is in Paradiso weinig te zien. De gemiddelde leeftijd van de D.A.F.-gangers ligt boven de dertig jaar.
Delgado-López en Görl hebben de strijdbijl van tig jaar terug begraven en spelen zo nu en dan weer live. Görl hamert live op een echt drumstel zijn uitgeklede en simpele, maar uiterst doeltreffende ritmes weg en Delgado-López beent over de bühne. Zijn voordracht klinkt verrassend energiek. Opvallend is ook zijn gebabbel tussendoor; hij kondigt geen nummer aan, maar steevast áf. Steeds zorgt hij ervoor dat hij net op tijd klaar is voordat de volgende track start, want de verdere instrumentatie komt van een meelopende band die geen genade kent en het setlisttempo moordend hoog houdt.
Het robotachtige element van de elektronisch-onderkoelde melodie, krijgt in de livedrums en ziedende voordracht een menselijk gezicht. Enigszins sinister is D.A.F.'s pop nog steeds. Compromisloos ook trouwens; niet in het minst in het bepaald niet zachtzinnige volume waarmee het duo van leer trekt. Precies zoals het hoort bij proto-electropunk of EBM avant la lettre.
D.A.F. blijft vooral een band van een onvervulde legende, een paar hitsingles en een geluid dat veel industrial- en pop/techno-dance de weg heeft gewezen, maar zelf tevreden moet zijn met een halfvol Paradiso. Dat is D.A.F. - dat naar eigen zeggen met volle teugen geniet - dan ook. Dat hebben de tweede oude knarren gemeen met het publiek dat zich nog één keer laaft aan de klassiekers uit zijn vleermuizenperiode die nooit meer leek terug te komen.
http://www.kindamuzik.net/live/d-a-f/d-a-f/18035/
Meer D.A.F. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/d-a-f
Deel dit artikel: