Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is even schrikken als Tim Showalter, aka Strand of Oaks, het podium van een goedgevuld Doornroosje betreedt. Met zijn lange donkerbruine haren, dikke baard, zwarte gitaar en dito kleren lijkt Showalter eerder een lid van een metalband, dan een aimabele singer-songwriter.
Strand of Oaks maakt echter behoorlijk indrukwekkende en pikdonkere folk met psychedelische trekjes. Dankzij de ondersteuning van een uitermate fijne drummer blijven de kale en trieste liedjes stevig overeind. Door de intense voordracht van Showalter hangt het publiek al snel aan zijn lippen. Nog meer indruk maakt hij als in zijn eentje het emotioneel geladen 'Two Kids' voordraagt.
"Zijn jullie geschokt dat ik zo joviaal ben?", vraagt Damien Jurado halverwege zijn optreden. "Ja? Te gek!" De eenzame man met gitaar en betoverende liedjes lijkt afscheid te willen nemen van het stigma dat men hem toebedeelt: als je als singer-songwriter depressieve liedjes maakt, dan ben je zelf ook depressief. Dat is volgens de man uit Seattle (met dubbel dd) absoluut niet waar. Jurado voelt zich opperbest en dat laat hij blijken. Dik anderhalf uur wisselt hij dieptrieste liedjes af met grappige anekdotes, hij doet spelletjes met het publiek en er is zelfs een echte Q&A.
Dat begint al met zijn gitaar. De luchtvaartmaatschappij is deze verloren en Jurado zit met zijn handen in het haar. Totdat hij een gitaarwinkel inloopt en verliefd wordt op het exemplaar dat hij vanavond bespeelt. Zijn nieuwe 'guitarlfriend', noemt hij haar. Die gitaar krijgt meteen genoeg te doen op deze avond, want Jurado heeft er zin in. Hij speelt een mooie dwarsdoorsnede van zijn rijke oeuvre en laat ook een enkel nieuw nummer van zijn volgend jaar januari te verschijnen plaat horen. Iemand in het publiek vraagt hoe het nieuwe album klinkt. "Duister, wat dacht je anders!", lacht Jurado.
De lolbroek Jurado legt het echter af tegen de muzikant Jurado. Dat is ook waar de mensen voor komen, een avond vol verloren of onbeantwoorde liefdes, gemis, verlies en wat al niet meer. Gelukkig is het wat dat betreft een topavond. Jurado heeft genoeg aan zijn kenmerkende stem, gitaar en zwarte teksten om te boeien. Doodstil luistert het publiek en het geeft de zanger na elk nummer een klaterend applaus. Het is opvallend hoe respectvol beide acts vanavond behandeld worden.
Nieuwe nummers als het hartverscheurende 'Jericho Road' worden afgewisseld met klassiekers als 'Abilene' en 'Ohio'. 'Reel to Reel', 'Arkansas' en 'Johnny Go Riding' komen allemaal in kraakheldere uitvoeringen voorbij. In de toegift lijkt Jurado zich iets te vergalopperen met verzoeknummers die hij eigenlijk niet meer kan spelen. Dat levert halve, matige versies op van 'The Loneliest Place' en 'Kansas City'. Gelukkig laat hij met het afsluitende 'I Am Still Here' ("Dat is mijn allerdroefste liedje!") en 'Matinee' horen dat hij het deprimeren niet vergeten is. Hij stuur de zaal dan ook - ondanks de grappen en grollen - met de nodige tranen naar huis. Gelukkig maar.
Foto Damien Jurado van Marcel Krijgsman
http://www.kindamuzik.net/live/damien-jurado/damien-jurado-strand-of-oaks/24229/
Meer Damien Jurado op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/damien-jurado
Deel dit artikel: