Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Reikhalzend kijkt het handjevol aanwezigen uit naar het eerste optreden van Dan Sartain. Het staat vast dat we met een talent te maken hebben, een ventje dat de vergelijking met groten als Johnny Cash aan kan en die tegelijkertijd minzaam lachend wegwuift.
Het zou leuk zijn als meer mensen zijn talent zouden zien. Die moeten dan wel door Sartains schelle lofi cd’s heen luisteren en het live stellen met een uitgeklede bezetting van zijn studioband.
Niet Johnny Cash, maar Mike Tyson is zijn held. Dat geloof je niet als je het scharminkel op het podium ziet staan. “Van toeren en veel spelen heb ik spierballen gekregen”, zegt Sartain en hij laat zijn stakerige armpjes zien, die warempel iets opbollen in de bovenarm.
Meer show bieden Sartain en zijn bebaarde ritmesectie niet. Des te urgenter is het eerste halve uur van het optreden, waarin de heren al hun kruit verschieten. In razend tempo passeren Sartains beste songs, allemaal twee minuten per stuk.
‘Drama Queens’ is vroeg in Sartains set een vuurspuwende countrypunker, met een van de vele referenties aan zijn eigen dood die zijn kleine oeuvre rijk is. In het eerste deel van de set speelt de jonge songsmid uit Alabama meer dan louter cowpunk. Zo stroomt er flink wat Mexicaans bloed door zijn songs. In zijn exotische liedjes klinkt hij minder arty dan Calexico, oprechter en volkser.
De tweede helft van het optreden is een taaie kluif. Monotoon hard, dankzij een extra gitarist van het voorprogramma Plate Six (rechttoe rechtaan garage uit Alabama). Als Sartain even geen pakkende songs speelt en ook niet kan terugvallen op de trucs van een showman, dan is hij behoorlijk gewoontjes. Gelukkig keert de zaak tegen het einde ten goede met een solo gespeeld ‘Flight of the Finch’.
http://www.kindamuzik.net/live/dan-sartain/dan-sartain/14870/
Meer Dan Sartain op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dan-sartain
Deel dit artikel: