Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er kwam een cd-box met het complete oeuvre, oud zeer werd vergeven en vergeten en dus kwam Daryll-Ann weer bij elkaar. Het gevolg is een grotendeels uitverkochte zegetocht langs Nederlandse podia, waaronder Effenaar in Eindhoven op 7 maart en Oosterpoort in Groningen op 12 maart. Twintiger Tom Leistra (Effenaar) en veertiger André Rozendaal (Groningen) concluderen dat er geen generatieconflict hoeft op te treden, zolang de muziek goed is.
Ik stopte nog duploblokjes in mijn mond toen Daryll-Ann de hemel bestormde met puntgave popnummers. Anno 2014 is de reünietour mijn eerste (en wie weet enige) kans om de band in al zijn glorie te zien optreden. Een reünietour houden is altijd riskant. Je loopt immers het risico dat 'het heilige vuur' weg is en dat je verzandt in het plichtmatig en zonder veel emotie opvoeren van je songmateriaal. Al vanaf de eerste noten van 'A Proper Line' is hier weinig sprake van. Waar generatiegenoten als Pixies en The Smashing Pumpkins na hun impasse toch wat kracht verloren, sprankelt Daryll-Ann. (TL)
Ik leerde Daryll-Ann in de tweede helft van de jaren negentig kennen tijdens een optreden in Vera, Groningen. De band werd weleens vergeleken met mijn favoriete Nederlandse gitaarband aller tijden: The Serenes. Hoewel Daryll-Ann meer richting Westcoastpop ging, sneed de vergelijking hout. De bandleden maakten net zulke melodieuze, kwetsbare dagdromersmuziek en stonden er op het podium al net zo bij: als een stel zoutzakken. Alles draaide om de muziek. Ingetogen en contact met het publiek zo veel mogelijk vermijdend deden ze hun uitstekende ding. Jaren later zou gitarist Anne Soldaat me vertellen dat het vele blowen in die tijd dat introverte op het podium en in interviews juist versterkte. Ook de hoezen van de platen kenden weinig opsmuk. In de jaren die volgden zijn de platen van Daryll-Ann altijd een vaste waarde gebleven voor mij: de kracht van het imposante oeuvre is dat elk moment geschikt is om het op te zetten. Een lome zondagochtend, een voorjaarsavond, een nachtelijke autorit: het kan allemaal. (AR)
De broers Paulusma en hun vaste kompanen Anne Soldaat, Jeroen Kleijn en Jeroen Vos zijn inmiddels wat jaartjes ouder geworden ("Ik heb tegenwoordig een leesbril, maar ik vind het eigenlijk wel cool", aldus Jelle Paulusma), maar het venijn is er. Het spelplezier ook. De show is enkele seconden op gang, maar wordt even onderbroken omdat iemand op de voorste rij weggedragen moet worden. "Ho, er wordt hier iemand onwel!" Jelle Paulusma blijft nuchter en gooit er terstond een nonchalante oneliner uit: "Het is ook wat, na zoveel jaar." Paulusma is in opperbeste stemming en kijkt na ieder nummer guitig de zaal in, om na een opgewekt "Eindhovûh!" opnieuw een klassieker in te zetten. (TL)
Tien jaar na het uit elkaar gaan is in Groningen al snel te zien dat Daryll-Ann terug is bij de basis: op een ontspannen manier muziek maken, puur voor het plezier. Niet dat dat er toen niet was, integendeel. Maar er is geen enkele druk meer om het te gaan maken in de muziekbusiness, zoals die er met de Engelse avonturen rond Seaborne West wel was. Bovendien zijn er geen door geestverruimende middelen opgeworpen barrières tussen band en publiek meer. Kortom: Daryll-Ann lijkt eindelijk bereikt te hebben waar het de band altijd om te doen is geweest: de muziek is het belangrijkst, de rest is bijzaak. En ook in Groningen is Jelle Paulusma niet vies van bijtende oneliners: ''Het gaat niet zo goed met de FC hè? Gelukkig zijn we allemaal cool vanavond! Veendam draait ook lekker trouwens…'' (AR)
De pakweg tweeënhalf uur durende show in de met voornamelijk dertigers gevulde Effenaar herbergt een hoop pareltjes, afwisselend gezongen door Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Coen Paulusma krijgt tijdens de oudste nummers de kans om van zijn krukje aan de zijkant te komen en in de spotlights te treden, wat hij vol overgave doet. Op en neer springend met de tamboerijn in de hand, terwijl hij glunderend opzij kijkt naar tweelingbroer Jelle. De rest van de show gaat Coen weer op in zijn rol als onderdeel van de heilige drie-eenheid van het karakteristieke Daryll-Annkoortje. Van 'Tools R Us' via 'Everybody's Cool' naar 'The Doctor & I': gaandeweg wordt duidelijk dat de band nog niets van zijn glans is verloren. De stemmen van de gebroeders Paulusma en Anne Soldaat gaan nog altijd feilloos in elkaar op, om zo te zorgen voor glansrijke melodieën. (TL)
In Groningen is de zaal eveneens prima gevuld, met een aanzienlijk aantal veertig- en vijftigplussers. Hoewel de lage tonen iets te veel overheersen in het volle geluid, lukt het de bandleden met gemak om te doen waar ze goed in zijn: subtiel laveren tussen intieme en uitbundige klanken. Met als illustratief voorbeeld het vlak na elkaar spelen van twee prijsnummers van Happy Traum: het ultiem dromerige 'Riverside' en het prikkelende 'When You Cry'. Bassist Jeroen Vos herinnert nog het meest aan de eerste periode. Roerloos en onopvallend, en toch onmisbaar, doet hij zijn ding. Drummer Jeroen Kleijn toont, niet gespeend van enig gevoel voor show, zijn in Nederland door weinigen geëvenaarde souplesse. Coen Paulusma is eigenlijk een soort Bez, de geschifte danser van Happy Mondays, compleet met sambaballen. Een joker, die de zangharmonieën naar een hoog niveau stuwt. Anne Soldaat is vanavond als zanger minder op dreef, maar compenseert dat ruimschoots met sublieme gitaarlijnen. Jelle Paulusma is de uitermate ontspannen regisseur. (AR)
Anne Soldaat mag dan al grijzend haar hebben, zijn vingers bewegen zich bij vlagen zó vurig over de fretten van zijn gitaar dat het lijkt alsof de tand des tijds op hem geen vat heeft gekregen. Met vertrokken gezicht perst hij de ene na de andere vlammende solo uit zijn instrument, waardoor de show af en toe van wat extra pit wordt voorzien. Sowieso valt op dat Daryll-Ann ervoor heeft gekozen een zo evenwichtig mogelijke afspiegeling van het oeuvre op te voeren. Energiekere nummers worden afgewisseld met intieme momentjes tijdens 'Friends' en 'Riverside'. Tijdens 'When War Is On' waant men zich zonder problemen in een Amerikaanse saloon, waarna het in 'Tremble Forte' lijkt alsof de Effenaar is veranderd in een swingende jazzbar uit vervlogen tijden. In de toegift komt meezinghit 'Surely Justice' nog even langs, waarna de terugkeer van Daryll-Ann aan het firmament van de Nederlandse indierock wordt bezegeld met een fraaie cover van 'Thoughts and Words' van The Byrds. Zo komt een succesvolle avond aan zijn eind: voor mij een niet te vergeten kennismaking en voor anderen een weerzien met een van de fijnste bands uit de Nederlandse popgeschiedenis. (TL)
In Groningen kakt de boel, ondanks de lange duur van het optreden, eveneens niet in. Hoogtepunten zijn de liedjes van de meest constante en ietwat onderschatte Daryll-Annplaat: Trailer Tales, met een overrompelend 'A Piece of Work', een briljant energiek 'Serenades for the Lonely' en een schitterend vocaal opgebouwd 'Equally Sympathy'. Hoewel het er in sommige songs even op lijkt, waagt de groep zich niet aan improvisaties met als doel de liedjes naar een psychedelisch hoger plan te tillen. Natuurlijk is Daryll-Ann geen Motorpsycho, maar een beetje een gemiste kans is het wel om de nummers meestal binnen de lijnen van het plaatmateriaal te houden. Over tien jaar dan maar? (AR)
De foto's zijn van het concert in Groningen en zijn gemaakt door Gerrie van Barneveld.
http://www.kindamuzik.net/live/daryll-ann/daryll-ann-7620/24806/
Meer Daryll-Ann op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daryll-ann
Deel dit artikel: