Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
16 Horsepower heeft zich na zes albums en één dvd voor anderhalf jaar teruggetrokken voor bezinning. Na acht jaar vonden de drie bandleden het nodig meer tijd vrij te maken voor hun andere projecten. Bassist Pascal Humbert en drummer Jean-Yves Tola leven zich uit met hun band Lilium. Frontman David Eugene Edwards slijt zijn boots in studio’s en op podia voor zijn soloproject Woven Hand. Het woord ‘soloproject’ is hier een relatief begrip. Edwards schrijft weliswaar alle nummers zelf, maar tijdens optredens laat hij zich meestal omringen door collega’s voor snaar- of drumwerk.
Woven Hand trekt half november West-Europa rond om het gloednieuwe album Consider the Birds voor te stellen. Om alvast een beetje op te warmen bracht Edwards zijn snaarinstrumenten en sampledoosje mee naar Music In Mind in Brugge. Hij gaf er een unieke solovoorstelling met nummers van 16 Horsepower en Woven Hand.
Het is even wennen. De anders zo serieuze David Edwards glimlacht meermaals en af en toe kan er zelfs een grapje af. Dat komt waarschijnlijk door de intieme sfeer die in de Concertzaal hangt: zachte zetels en een minimale belichting. Het past volledig bij de donkere, romantische country van Edwards. Zijn kille stem bezingt de zondaars en heiligen tussen hemel en aarde. Hij zit tussen drie snaarinstrumenten, waaronder een banjo van 120 jaar oud: “She doesn’t like to leave home”, zegt hij als het ding moeilijk gestemd raakt. De liefde voor zijn prachtige instrumenten is groot en hij neemt rustig de tijd om ze klaar te stomen voor een volgend lied. Als begeleiding heeft hij op voorhand in-druk-wek-kend drumwerk en zinderende soundscapes opgenomen, die hij vlotjes bedient met zijn rechtervoet. Zang, snaarinstrumenten en een zelfbereid geluidstapijt... een one-man-show die kan tellen!
Gezien de bezetting ligt Woven Hand dichterbij dan 16 Horsepower. Van deze laatste band blijken ‘Brimstone Rock’ en vooral ‘Strawfoot’ de evidente keuze. Maar het is dus vooral uit Woven Hand dat hij nummers plukt. Van Consider the Birds blijft vooral ‘The Speaking Hands’ hangen door de meeslepende drum.
Edwards’ muziek kan je in lagen beluisteren of in zijn harmonisch geheel. Ze roept altijd melancholische beelden op. De soundscapes creëren wind- en woestijnstemmen en ik zie prairies, een houtje kerkje op een heuvel en een krakend oud huis. ‘Spookachtig’ is het woord: hij zingt en fluistert donker en bezwerend. En kippenvel blijft niet uit. ‘White Bird’ bijvoorbeeld is een overweldigende sensatie van dromerige effecten, trillende violen en knap gitaarwerk.
Het is charmant deze man met al zijn passie zo tevreden zulk een prachtige muziek te zien spelen. In zijn aanstekelijke complete overgave slaagt hij erin het publiek op het puntje van de stoel te dwingen. Hij roept ons: “Look! Look!! Look!!!”, terwijl hij naar zijn ogen wijst. Soms lijkt het alsof Edwards met al zijn macht een boodschap (De Grote Boodschap in zijn geval) probeert te verkondigen die we niet begrijpen. Hij zucht en zweet ervan. Hebben we hem niet begrepen? Heeft hij ons niet begrepen? Niets daarvan. Een glimlach bij hem en ons zeggen voldoende.
http://www.kindamuzik.net/live/david-eugene-edwards/david-eugene-edwards/7815/
Meer David Eugene Edwards op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/david-eugene-edwards
Deel dit artikel: