Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vrijdag 20 februari was Vera gevuld met publiek dat een stuk jonger was dan normaliter het geval is. Het opstandige deel van het schoolplein kwam samen om te pogoën en te stagediven op de muziek van de band die al jaren geldt als de pleitbezorger van de scholier die zich niet wil conformeren aan de heersende culturele normen. Daarom was Vera het schouwspel van magere hoogopgeschoten jongens met grote t-shirts aan die innig tongzoenden met kleine, gepiercede meisjes, en bezwete pokdalige pubers die met een volmaakte duik (met een techniek die zwemdiploma B-waardig was) vanaf het podium in het uitzinnige jongerenpubliek sprongen.
De fans van De Heideroosjes groeien duidelijk niet met de band mee. De Limburgse dertigers maken al tegen de vijftien jaar hun aanstekelijke punkrock met teksten die even amusant zijn als bezeten van een eendimensionale werkelijkheid. Die vijftien jaar was ternauwernood de bodemleeftijd van het aanwezige publiek. Een incidentele uitschieter in de gedaante van een oudere jongere was er wel.
Voor Marco Roelofs en consorten was het een avond met 'een dubbel gevoel', zoals de zanger meermalen benadrukte. Het was het eerste concert dat de band gaf na het busongeluk waarbij gitaarroadie Eelco ernstig gewond raakte. Desondanks werd een strakke show neergezet, waarin te horen was dat De Heideroosjes een goedlopende punkrockmachine geworden zijn met een uitgebreid repertoire. Klassieker Sjonnie & Anita bleek nog altijd, hoewel gedateerd, een lijflied te zijn van de enthousiaste fanbase. Exemplarisch voor het verlopen van de tijd was het feit dat de in de tekst genoemde 2 Unlimited vervangen moest worden door de naam van Frans Bauer. Dat de band verder veelal putte uit de nummers van het nieuwe album SINema was voor het publiek niet meer dan bijzaak: als het maar uit z'n dak kon gaan. Nummers over kindermishandeling en het debacle in Srebrenica vormden alleen maar dissonanten in de feestvreugde. Marco Roelofs' pogingen zijn toehoorders wat maatschappelijk bewustzijn bij te brengen leken dan ook aan dovemansoren gericht.
En een publiek dat duidelijk voor een niet-gering deel specifiek voor het avondje uit komt, en niet slechts voor de betreffende band, heeft de neiging in zichzelf gekeerd te raken. De artiest moet dan heel expliciet de aandacht opeisen. Dat merkte voorprogramma The Lullabelles. Deze punkband die muzikaal platgetreden paden bewandelt, kreeg weinig respons van de zaal in de vorm van applaus of gejuich. De grotendeels vrouwelijke band keek echter tegen een verwoed springend en pogoënd uitverkocht Vera aan. De gitariste voelde subtiel aan dat er kapitaal ligt in de jongerenmarkt en voegde het publiek toe vooral de eigen nieuwe cd aan te schaffen, want 'dan kun je deze liedjes ook thuis luisteren'.
Marco Roelofs vond dan een betere toon waarmee te communiceren. Helder praatte hij het optreden aan elkaar, en vroeg als een ware vaderfiguur aan de mensen in de moshpit om om elkaar te denken. Hij leek er evenwel niet geheel bij te zijn met zijn hoofd. Buiten deze zaal vol pubers en de overzichtelijke wereld van zijn teksten bleek een andere werkelijkheid met grotemensenproblemen. Voor het jonge grut in de zaal bestaat die nog niet. De jongeren spoorden elkaar slechts aan, moe van het springen en stinkend naar zweet, op te schieten, omdat de laatste trein naar huis gehaald moest worden.
http://www.kindamuzik.net/live/de-heideroosjes/de-heideroosjes/5254/
Meer De Heideroosjes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-heideroosjes
Deel dit artikel: