Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Slim geval van cultureel ondernemerschap: een buitengewoon populair televisieprogramma gaat 'buiten spelen'. Het kijkt uit het raam, ziet het Westergasfabriekterrein en waagt zich daar aan een festival. En de mede-organisator slaat meerdere vliegen in één klap, omdat de infrastructuur er toch nog staat van PITCH Festival en de eettentjes een dag later bij de grote Gashouder ingezet kunnen worden tijdens het concert van Editors. Voorwaar: een hele berg synergievoordelen op een hoop. Al helemaal als je bedenkt dat je door het kopen van een kaartje bijna stiekem zelfs VARA-lid wordt (gemaakt). Het levert in het geval van De Wereld Draait Buiten (DWDB) een programma op waarbij het goed hapsnappen is, maar waarvan weinig diepgang te verwachten is. Inderdaad: een outdoor-variant dus van de talkshow met Matthijs van Nieuwkerk aan het roer.
Guitig bandje dat The Kik [Foto Boven], maar wat slaakt het elfduizendkoppige DWDB-publiek een zucht van opluchting als zanger Dave aankondigt: "We hebben er nog eentje en dan zijn we pleite." De duur van de toebedeelde blokken overstijgt de in het tv-programma toegewezen minuut dan ook veel te veel voor de 'guppen'-attentiespanne van de toegestroomde festivalgangers. Als die al opletten, want in het brandende zonnetje kun je ook met een half oor luisteren en dus moet menige band het doen met een matig gevulde of amper tot beweging te manen tent. Nee, zo buiten is DWDB nu ook weer niet. De programma-onderdelen vinden plaats onder een dak.
Rijen
Sommige zalen zijn wat krap bemeten, want de DWDB-ganger wil de televisiekoppen ook wel eens in het echt zien, wat tot aardig lange rijen kan leiden. Wat wil je ook met een revue van Diederik Jekel tot Freek Vonk en van Maxim Hartman tot Philipe Geubels, naast vanzelfsprekend stalwacht Nico Dijkshoorn (die een paar keer opduikt her en der) of Giel Beelen en Leo Blokhuis? Gemiste kans om Van Nieuwkerk zelf niet als ringmaster in te zetten tijdens het gepalaver van Prem Radhakishun en Jan Mulder om het in steeds bottere oneliners tegen elkaar opbieden in enige banen te leiden. En dan is er ook nog literatuur (Arjen Lubach) en hoge kunst (Hans Aarsman).
Springen
In muzikaal opzicht worden de eigen DWDD-troetelkinderen, de DWDD Recordings, aan het hart gedrukt, evenals lievelingsmijnheer Tim Knol. Ook het schatje Ali B is van de partij. Als een ware volksmenner legt hij de zweep over een snikhete Gashouder en velen geloven de aimabele Marokkaan uit Almere best, maar vooraan slaat de vlam pas echt over. Zeker wanneer Ali wil crowdsurfen en moeiteloos een polonaise voor elkaar krijgt als hij dit doet. Er is zowaar publiek dat dus wél zin heeft in interactie. Dat laatste kan ook bij de lompe vrouw- en anderszins onvriendelijke pseudohiphop van The Opposites. En dat zij zich moeten bedienen van een amechtig smekend debiel statement als "Wie niet springt, is een homo" (wat per definitie op niets dan
boe-geroep onthaald had mogen worden), daar maalt hoegenaamd niemand om. Men stond erbij en - DWDD-getrouw - keek ernaar. Het spreekt echter vele boekdelen: de meest hersendode act op het hele festival is 'toch maar mooi meegepakt'. Iemand met ook maar iets in zijn of haar donder had deze achterlijke types van het podium gesodemieterd onder begeleiding van een zee aan welgemeende en goedbedoelde middelvingers.
Eigen terrein
Soms loop je wat doelloos van het ene naar het andere gedeelte van het veld over eenrichtingspaden en dan eindig je vervolgens als de bekende haring in een ton: je kunt geen kant meer op. Trixie Whitley [Foto links] kan best bekoren, maar niet langer dan een minuut of tien. De al eerder genoemde rijen zijn wel erg lang en het puike voedselaanbod lonkt ook. Bij Lianne La Havas [Foto onder] komt DWDB prima op eigen terrein terecht. In de tent is het lekker vol en buiten luisteren veel mensen echt. Gezellig keuvelend en met gloedvolle stem - geruggensteund door een opvallend stuwende band die zich kundig weet te beperken - pakt zij het publiek wel over de volle lengte van haar set in.
Da's toch die band van...?
"Is dat niet die band van 'I Follow Rivers'?" Dat kan op alle festivals gezegd worden van de geoliede rockmonstermachine Triggerfinger [Foto onder], maar niet op DWDB. Daar is het de band die stoomwalst en werkt als een malloot, dit is te erg voor woorden: Ja, het is inderdaad die band van 'I Follow Rivers'. Pas dan en alleen dan wil de vlam echt in het pannetje slaan dat op sudderstand in het pruttelende DWDB-publiek staat. Tja, dampend rocken onder Van Nieuwkerks motto - 'Hard hè jongens: HARD!' - mag best, maar het wordt alleen voor de duur van een minuutje door de vingers gezien. De rest van de tijd moet je het vooral niet te bont maken. Dat de Belgen dit dus lekker wel doen, siert hen ten volle.
Bloemetjesgordijnsukkelaars
De knullenmannetjes van Vampire Weekend [Foto onder] kunnen er ook niets aan doen dat ze hier staan. Een weekje ervoor pakten ze het hoofdpodium van Glastonbury mee en verder deden ze eigenlijk overal een grote show. Er was geen tijd over in het rooster. Ze hebben vast hun brood in een trommeltje bij zich; daar verdenk je deze zouteloze types althans wel van. Flegmatiek is een belediging voor het woord als je naar de oogopslag van zanger Ezra Koening kijkt. Hij straalt uit dat hij zelf ook niet gelooft dat zijn songmateriaal zo veel publiek op de been brengt, als een interieurontwerper die het bloemetjesgordijn achter de groep ook hoofdschuddend zou afkeuren. Maar het trekt klaarblijkelijk wel volle zalen... Slimme jongens zijn het verder, brave borsten ook met een paar best kekke afrobeatpopsongs, die het weinig verrassend tot single hebben geschopt. Maar zonder ook maar een greintje passie is een minuut al te ruim bemeten, voordat een zapmoment richting 'volgend liedje dan maar' zich aandient. Dan wil je eigenlijk een wegwerpgebaar van een pisnijdige Prem of Theo Maassen zien die deze band en het publiek uit hun gedeelde lijden verlost.
Belichaming
In de finale mag Ben Howard [Foto onder] nog eens. Hij was al headliner op Pinkpop, maar afreizen naar Landgraaf doet de randstedelijke DWDB-goegemeente nauwelijks, dus prima dat ze hem nu eens kunnen horen tokkelen. Dat gebeurt dermate massaal dat de enige act die er recht tegenover staat het met een armetierig lege zaal moet stellen. Fresku verdient aan alle kanten beter. Hij is vanuit Eindhoven de belichaming van de onderwerpen waaruit DWDD put. Hij kent pijn en zware momenten in zijn leven en vertelt er open en eerlijk over. Fresku vervat dat verhaal in spitsvondige teksten die literair genoemd kunnen worden. Hij weet in een minuut vol doel te treffen en over de volledige lengte als een mitrailleur raak te schieten, zonder losse flodders. Fresku kent het verschil tussen passie en pathos, hij weet de band ook te laten vieren en slaat soms venijnig hard door. De in PSV-shirt gehulde uitdager uit Eindhoven kent humor en is actueel. Fresku laat de aanwezigen springen en slaat op zijn pens, hij schuddebuikt en stemt tot nadenken: bliksemsnel en scherpzinnig. Hij zapt door het leven en door zijn muzikale catalogus zoals DWDD onder leiding van Van Nieuwkerk door het programma hink-stap-springt. Het mag een smet van jewelste heten op een gemoedelijk, ongelofelijk braaf, diep, breed, rijkgeschakeerd, gezellig en van DWDD's joie de vivre getuigende festival dat juist Fresku het moet stellen met zo weinig publiek.
Wat de DWDD-boer(in) niet kent, dat vreet hij of zij overduidelijk echt niet. Wie net wat verder kijkt en langer luistert, eet het (welvaarts)buikje letterlijk en figuurlijk rond, geniet en vraagt zich al af waarmee DWDB volgend jaar nog op de proppen zou kunnen komen. Alexander Klöpping wellicht met een Google Glass-rondleiding? Of ik geef ik nu gratis een programma-idee weg?!
http://www.kindamuzik.net/live/de-wereld-draait-buiten/de-wereld-draait-buiten/24145/
Meer De Wereld Draait Buiten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-wereld-draait-buiten
Deel dit artikel: