Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In deze toch al moeilijke dagen voor de Nederlandse kip organiseren Rotown en Waterfront doodleuk het zogeheten Scharrelweekend. Een echt festival kan je het weer niet noemen, want de bands hadden er anders ook wel gestaan. Maar het is desondanks wel een sympathiek idee van de Rotterdamse clubs om voor een symbolisch bedrag de doorgaans saaie paasdagen nu eens niet met de ganse familie door te brengen. In plaats daarvan kan je terecht bij Slobberbone, Tarentel, Stuurbaard Bakkebaard of, zoals op de eerste avond, bij de jongens van Dead Man Ray.
In Waterfront werd gisteravond de voorzichtige aftrap gegeven door brulboei en voormalig Raggende Man Bob Fosko en de Amsterdam Klezmer Band. In het verderop gelegen Rotown deed het Belgische jazz/film/theater/rock/weet-ik-veel-wat-geneuzelcollectief Dead Man Ray ongeveer hetzelfde. Het was een gok, maar ik koos ervoor om de donderdagavond te vertoeven in de aanwezigheid van Elko Blijweert, Karel de Backer, Daan Stuyven, Rudy Trouvé en Wouter van Welle van laatstgenoemde band. Een verkeerde gok, zo bleek achteraf in een zweterig en tjokvol Rotown. Op een iets wat kon doorgaan als een filmdoek moest het stokstijve publiek lijdzaam toekijken hoe de scharrelaars aan het feesten waren op de Joodse volksmuziek van de Amsterdam Klezmer Band. In Rotown ging het er iets minder feestelijk aan toe, want in een feestje had de in het pak gestoken en sigaretrokende zanger Daan Stuyven schijnbaar weinig zin.
Het optreden begon veel te vroeg doordat de soundcheck voor een stampvolle zaal resulteerde in een acceptabele geluidsfrequentie. Toch was het geluid gedurende het gehele optreden van een bedenkelijk niveau voor de aanhoorders. Daan Stuyven, onafscheidelijk met een fles rode supermarktwijn en een slof sigaretten, mompelde nauwelijks verstaanbaar met Belgisch accent de fragmentarische songs aan elkaar. Het werd al snel een gecompliceerde brei van Serge Gainsbourg-achtige lounge en dEUS-gerelateerd geneuzel, op dramatische en misselijkmakende wijze overstemd door gitaren en ontspoorde drumcomputers. In die spaarzame momenten dat het geheel wel opleefde, schemerde iets door van het briljante van albums als Trap en Cago, maar dan vond men het toch weer nodig om met rare fratsen op drummachines aan de haal te gaan. Dat het korte optreden zodoende en inclusief een toegift ruim voor middernacht eindigde, doet enigszins vermoeden dat de Belgen op het podium in de gaten hadden dat het niet helemaal ging, zoals het dan misschien zou moeten gaan bij Dead Man Ray.
http://www.kindamuzik.net/live/dead-man-ray/scharrelweekend-dead-man-ray/2892/
Meer Dead Man Ray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dead-man-ray
Deel dit artikel: