Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In februari was Death DTA (Death to All), het rondreizende eerbetoon van oud-bandgenoten aan de in 2001 overleden deathmetalpionier Chuck Schuldiner, nog in ons land. Verrassend genoeg zijn dezelfde vier heren nu al weer terug voor nog eens twee Nederlandse shows, en gezien de hoge opkomst in Tivoli de Helling vanavond lijkt de rek er voor deze buitencategorie coverband zo op het eerste gezicht inderdaad nog niet uit.
Eerst mag Apophys het vuurtje vast wat proberen op te stoken, maar dat blijkt nog een flinke opgave. De relatief nieuwe Nederdeathband mag zijn onlangs op het grote label Metal Blade verschenen debuutplaat Prime Incursion liefst drie kwartier lang voor het voetlicht brengen. Drummer Michiel van der Plicht (God Dethroned, Prostitute Disfigurement) is niet alleen muzikaal gezien de meest prominente factor, hij staat vanavond noodgedwongen ook letterlijk centraal vooraan op het podium, wat een ongelukkige tweedeling van de rest van de band en een nogal statische performance tot gevolg heeft. De brute technische death metal van het vijftal uit Kampen is duidelijk meer door Morbid Angel dan door Death beïnvloed, en heeft ook precies het goede 'zieke' gitaargeluid daarvoor, maar er zijn maar weinig riffs die echt beklijven. Van der Plicht is een kei in blasten en slepend grooven, maar wat meer adrenaline verhogende thrashpolka's zouden de nummers geen kwaad doen. Omdat ook de vocalen nog eens erg anoniem zijn, wordt de onderhoudende show van Apophys nooit echt opwindend, getuige ook het totale gebrek aan beweging bij het typische dinsdagavondpubliek.
Nu hoeft death metal niet exclusief genoten te worden middels woest gespring in de pit, en Death is wat dat betreft ook de band die het genre begin jaren negentig in zeker zin als luistermuziek heeft geherdefinieerd. Voor aanvang van het optreden ruimt een roadie van Death DTA [foto's] dan ook keurig netjes de lege bierglazen aan de rand van het podium op en zet er appels met wierookstaafjes voor in de plaats, in de hoop de gepaste 'gewijde' ambiance te creëren voor weer een 'celebration of the life and music of Chuck Schuldiner'. 'The Philosopher' is dan de logische, licht esoterische opener, waarmee meteen ook de twee grootste troeven van de huidige bezetting op tafel komen: de nog altijd mathematisch strakke drummer Gene Hoglan en de afwisselend met een zes- en driesnarige, fretloze bas spelende deathmetalhippie Steve DiGiorgio.
Laatstgenoemde doet bij gebrek aan beter tevens dienst als spreekstalmeester, maar gaat tijdens zijn aankondigingen tot twee keer toe in de fout, tot zichtbare ergernis van de rest van de band. Zanger/gitarist Max Phelps mag dan een verbazingwekkend gelijkende stand-in voor Schuldiner zijn, hij heeft de uitstraling van een wasrekje en maakt op geen enkele wijze contact met het publiek. Liever zoekt hij collega-gitarist Bobby Koelble op, die bijzonder slordig staat te spelen, en dus inderdaad wel wat extra coaching kan gebruiken. Tot overmaat van ramp heeft echter ook Phelps het vizier vanavond niet op scherp staan, en zeker tijdens de solo's is het vaak huilen met de pet op wat de twee laten horen. Daarbij is het zaalgeluid ook nog eens zo schreeuwerig hard dat er voor finesse in de uitvoering van het complexe songmateriaal überhaupt maar weinig ruimte is.
Ondanks de regelmatig gebrekkige uitvoering valt er nog genoeg te genieten. Zo trapt Hoglan 'Zombie Ritual' ongenadig hard op de staart, is er ruim aandacht voor de wat vergeten overgangsplaat Spiritual Healing en zijn ook 'Spirit Crusher en 'Bite the Pain' van zwanenzang The Sound of Perseverance een traktatie op zich. Het publiek maakt er sowieso een feestje van tijdens de liefst twee uur durende greatest-hitsset. Dat deze niet of nauwelijks afwijkt van die van de voorjaarstour tekent echter ook wel weer de gemakzucht van Death DTA anno 2015, waarmee het ooit zo mooi begonnen project zijn doel na vier jaar en een handvol tours toch wel voorbij begint te schieten.
De huidige samenstelling van de band zou bijvoorbeeld geknipt zijn voor een rond het twintig jaar oude Symbolic opgetuigde show, maar net zoals bij de Human/Cynic- gelegenheidsbezetting in 2013 het geval was wordt er gekozen voor de veilige publieksfavorieten en een inmiddels obligaat aandoend carrièreoverzicht. Wat dat betreft is het thematische alternatief dat de allereerste Death to Allfrontman Matt Harvey bedacht heeft - Gruesome, dat eigen materiaal speelt dat minutieus is geënt op de eerste drie Deathalbums - inmiddels toch wel een meer eerbiedwaardig saluut aan Schuldiner. In de huidige opzet lijkt Death DTA in ieder geval gevaarlijk dicht bij het bereiken van de houdbaarheidsdatum.
http://www.kindamuzik.net/live/death-dta/death-dta-apophys/26142/
Meer Death DTA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/death-dta
Deel dit artikel: