Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ruim vijf jaar bleef het stil rond Bonne Aparte [bovenste foto], de band die in kleine kring indruk maakte met noiserock die alle kanten opstuitert. De drang om hardere muziek te maken kwam echter terug bij de bandleden en het gevolg is de recent verschenen ep Scum Party, waarop Bonne Aparte opnieuw genadeloos fel van leer trekt. In een niet zo heel goed gevuld Vera opent het vijftal voor Destruction Unit.
Op het podium blijkt het gezelschap eveneens ongrijpbaar. In een kleine twintig minuten geeft Bonne Aparte met korte maar zeer krachtige nummers een uitstekend optreden ten beste. Slepend, en badend in gruizige gitaarklanken, zijn het met name de duizelingwekkende tempowisselingen die de aandacht opeisen. Met in de hoofdrol de drummer, die bij momenten met hamerslagen de rol als magnifieke aanjager vervult, terwijl de toetsenist nauwelijks boven het lawaai uitkomt. De invloeden van nowave en new wave zijn overduidelijk, maar Bonne Aparte klinkt vooral dwars. Muziek die in het toch overwegend brave Nederlandse muziekklimaat niet vaak gehoord wordt. Welkom terug!
Destruction Unit [overige foto's] maakte vorig jaar in de Kelderbar van Vera al indruk met een verzengend hard optreden waarbij het aanwezige publiek vertwijfeld op zoek ging naar oordoppen. In de Grote Zaal is het vanavond niet anders. Maar wat wil je ook, met maar liefst vijf gitaristen die hun instrument mishandelen. Eentje speelt zittend en bewerkt zijn gitaar regelmatig met een bierfles. Dit is muziek om muren mee te slopen, net zo lang tot je geen buren meer hebt.
Het geluidsvolume staat zo belachelijk hoog afgesteld, dat slecht één ding rest: de muziek van Destruction Unit ondergaan als een fysieke totaalervaring. Zoals A Place to Bury Strangers dat ook zo goed kan. Een constant aanwezige waas van stevig door effectpedalen opgestookt gitaarlawaai maakt dat je als vanzelf details gaat ontwaren in het gebodene. De wanhoopszang is nauwelijks hoorbaar, maar van een geluidsbrij is geen sprake.
En hoewel Destruction Unit op het psychedelische gemoed inwerkt, kiezen ze niet voor de makkelijkste weg van de jaren zeventig met oeverloos uitgesponnen nummers. Want het garagehart klopt tevens overduidelijk in relatief korte maar des te meer krachtige composities. Aan lange optredens doen ze dan ook niet: na krap veertig minuten is het alweer voorbij, met als afsluiter tergende noisegeluiden en stemsamples, waarbij de vaagst ogende van het stel kokhalzend lijkt te stikken in het geweld. Toch houdt de kwaliteit van de songs niet altijd over, maar bij het verlaten van zaal ijlt het melodieuze van Nirvana op de valreep na in het hoofd. Dus toch.
http://www.kindamuzik.net/live/destruction-unit/destruction-unit-bonne-aparte/26792/
Meer Destruction Unit op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/destruction-unit
Deel dit artikel: