Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De ontwikkeling van Disappears uit Chicago gaat snel: in twee jaar tijd bracht het viertal drie platen uit. Het onstuimige lofi-garagegeluid van Lux en Guider, met raakvlakken aan postpunk en krautrock, maakt op het recent verschenen Pre Language plaats voor een meer heldere variant. Daarnaast is de muziek melodieuzer, subtieler en meer uitgewerkt. Op het podium trekt Disappears die klare lijn door met een kristalhelder geluid op een overdonderend volume.
De bandsamenstelling veranderde eveneens. Niemand minder dan Steve Shelley van Sonic Youth nam plaats achter het drumstel. In een redelijk gevuld Vera is hij de aanjager van een zinderend optreden. Op zijn basdrum staat nog Sonic Youth te lezen, maar het is duidelijk dat zijn aandacht volledig op Disappears is gericht. Hij is gedreven en enthousiast als een jonge hond, met prachtige breaks en een soepele maar venijnige techniek vormt hij het scharnierpunt van de interactie tussen de bandleden.
Het is fraai om te zien hoe de vier elkaar opzwepen tot een dreinende noisemachine die een uur lang voortraast. Damon Carruesco verandert zo gaandeweg van stoïcijnse basplukker in een trippende bassist met gesloten ogen. Brian Case wandelt steeds nadrukkelijker als een elastieken gitaarslaaf over het podium. Zijn zang is van begin tot eind stekelig, soms op een nowavemanier klagend, maar altijd met onderhuidse dreiging, ergens tussen The Fall en Ikara Colt.
Met een arsenaal aan gitaareffectapparatuur is Jonathan van Herik de coolste van het stel. Hij is niet afwezig in het onderlinge contact, maar hij lijkt meer dan genoeg aan zichzelf te hebben. Zo kan hij als een ware gitaartovenaar excelleren met gierende shoegaze, felle noise, gruizige garageherrie of beeldende postpunk. Zijn mooiste truc is het intrappen van het pedaal dat zijn gitaar ijl als een synthesizer laat klinken. Het perfect en hard afgestelde geluid geeft hem alle ruimte om zowel een hoofdrol op te eisen als broekspijpen te laten trillen.
Door geluidstechnische foefjes als veel galm of echo te vermijden, klinkt Disappears des te rauwer en broeieriger. Samen met het repetitieve karakter van de krachtige songs levert dit een indrukwekkende spookrit op door de krochten van een metropool, een zoektocht naar geneugten. Onderhuids, vuig en rafelig, maar helder gebracht. Bands als A Place to Bury Strangers of Wooden Shjips hebben er een geduchte concurrent bij met Disappears.
http://www.kindamuzik.net/live/disappears/disappears/22695/
Meer Disappears op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/disappears
Deel dit artikel: