Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vraag: wanneer zijn metal-bands op hun best? Antwoord: in de hel natuurlijk. En laat het afgelopen zaterdag in Nijmegen bijna net zo warm zijn als in de hel. Dat had zowel weerslag op de bands, de bezoeker en de organisatie. Fields of Rock was door het goede weer in ieder geval goed bezocht en ging als een succes de boeken in. Alhoewel dat succes ook bijna funest was voor de tweede editie van het eendaags metalfestival.
Over de line-up van het festival was in ieder geval nagedacht. Er was evenredig veel aandacht voor verleden, heden en toekomst, waardoor het festival een uitstekende weerspiegeling werd van het hedendaagse metalklimaat. Ergens tussen nostalgie, bevestiging en ontdekking in. En dat klimaat is tropisch. Even tropisch als het weer dat weekend. Met 23 bands op één dag had het lopen tussen de verschillende podia hetzelfde gevoel als het rennen van een marathon. En met de redelijk lange wachttijden bij de bar, werd de totaalbeleving van het festival een hele opgave.
Eén van die bands uit het verleden was het op een te christelijke tijd geplaatste Motörhead. De band zelf was lekker op stoom, maar het publiek zelf was nog niet helemaal warmgedraaid, of nog niet dronken genoeg. En dat het tijdstip voor Lemmy ook wennen was, merkte we aan de kreet “You’ve been a great audience tonight!”. En dat om vier uur ‘s middags.
Ook vroeg, en ook al licht grijs: Tom Arayra en zijn Slayer. Maar nog steeds even venijnig met zijn ‘War Ensemble’, ‘Angel of Death’ en ‘Hell Awaits’. Ook om tien over vier ’s middags.
De rijen Marshall-versterkers van Slayer overschaduwden de keurige podiumindeling van het op de linkerkant van hetzelfde podium opbouwende Velvet Revolver, Guns ’n Roses met ex-Stone Temple Pilot Scott Weiland op zang. En ook het optreden van de band kon keurig genoemd worden. De band speelde braaf de hitjes van hun nieuwe cd, voor de publieksreactie aangevuld met een aantal toppers van toen. Alleraardigst, maar het gevoel begint je toch wel te bekruipen dat het heilige
rock-’n-roll-vuur in die contreien niet meer te vinden is.
Van hetzelfde laken een pak bij Audioslave. De band bezit een aantal goede nummers van het eerste album, maar om de handen van het publiek écht op elkaar te krijgen grijpen ook zij terug op de paardenmiddelen Soundgarden en Rage Against The Machine.
Hoe sympathiek ook, de band toont hierbij aan niets meer te zijn dan een som der delen en ook hier neemt de nostalgie de overhand. En of dat nu helemaal de bedoeling was van Chris Cornell en kornuiten...
Voor über-nostalgie-hit Black Sabbath was het niet moeilijk om de aandacht van het publiek te krijgen. In plaats van MTV aan te zetten konden de bezoekers de held van de TV-hit The Osbournes nu eens live zien. En dat met zijn originele band. Door de aandacht lijkt Ozzy weer helemaal opgeleefd, want de frontman was opmerkelijk helder en goed bij stem. Black Sabbath toont aan dat nostalgie en respect heel goed hand in hand gaan.
Afdeling rehabilitatie: vooral te vinden op de kleinere podia. Bands die even uit beeld waren, maar door hun nieuwe werk weer terug zijn. Met een glansrol voor Helmet. De zuurstokroze gitaar van Page Hamilton mag worden omgeruild voor een gele, want wanneer Hamilton flinke snokken aan zijn snaren geeft vertoont hij opvallend veel gelijkenissen met een Lance Armstrong die een demarrage pleegt in de Tour de France. Hamilton speelt met ‘zijn’ band het gros van het metal-peloton het snot voor de ogen. En heeft dan ook nog tijd om grapjes te maken en met het publiek te keuvelen. En wanneer hij doorgeeft dat dat hij nog twee nummers van 2,50 minutes each gaat spelen zijn zelfs zijn toegiften als tussenstanden van een tijdrit. Met de monsterriff als ultieme doping.
Machine Head probeert op hetzelfde moment in de tent de vorig jaar vermoorde Dimebag Darrell te eren met flarden Pantera. En ook Sepultura wordt geëerd met een cover. Weer even die nostalgie. Ondertussen laten ze de tent omslaan in een mini-Irak; overal laait het moshgeweld op om vervolgens weer net zo snel in rust om te slaan. De glunderende pretogen van Rob Flynn zijn tot achterin de tent zichtbaar. Hij geniet, wij ook. Niet zo vreemd met vermorzelende uitvoeringen van ‘Take My Scars’, ‘Old’ en ‘Ten Ton Hammer’. En ‘Davidian’ mag definitief bijgezet worden in de galerij van de metal-klassiekers.
Ook bij Soulfly worden er een aantal nummers gespeeld van Sepultura, de oude broodheer van Max Cavalera. Maar ook hier zijn de eigen nummers overtuigend genoeg. En met de blik op de toekomst gericht, kunnen we zeggen dat de zoon van Max zijn sporen als metal-zanger/frontman goed kan volgen.
In het Nederlandse kamp liet het heropgerichte Gorefest oude tijden herleven. Ook de Zeeuwse band zelf genoot zichtbaar van het optreden getuige de high-fives. Dreadlock Pussy probeerde hard om serieus over te komen op het pubiek, en met hun nieuwe album Palm Bridge Rd. hebben ze ook wel het materiaal. Maar live missen ze net dat 'iets' om te overtuigen. Dat 'iets' dat de nieuwe vaderlandse hype Skip The Rush wél heeft en de groep had het dus eerder op de dag al moeilijk gemaakt voor Dreadlock Pussy om deze Nederlandse lat te bereiken. Wat dus ook niet lukte.
Maar waren er dan ook bands die de metalbezieling waardig de éénentwintigste eeuw in konden dragen. Zoals het hiervoor genoemde Skip The Rush? Natuurlijk. Maar daar is de laatste tijd al veel over geschreven. Mastodon bijvoorbeeld. De band overweldigde met een show waar het spelplezier en de toewijding vanaf spatte. Alsof ze nog steeds iets te bewijzen hebben, terwijl elk concert de hemel in wordt geprezen. Zo ook deze.
De techneutenmetal van Dillinger Escape Plan was sterk, maar voor het gros van de bezoekers te hoog gegrepen. Chimaira kon dan op meer bijval rekenen. Helaas werd de sampleman vergeten in de totale mix, waardoor de Chimaira meer op een thrashband leek. Maar dan wel een hele goede.
Stonden we een aantal jaar geleden in de rij om het faillissement uit te spreken over Chino Moreno met zijn onberekenbare nukken (Deftones op Wâldrock 2002), met Team Sleep revancheerde de liefhebber van het groene kruid zich. Helaas werd het uitwaaierende geluidslandschap van de band nu verstoord door een iets te hectische drummer.
Fields Of Rock had ook een afsluiter nodig. Sterker nog; Fields of Rock kreeg pas vorm toen Rammstein geboekt werd. Helaas tekende die band ook voor het dieptepunt van de avond. De rigide en megalomane show van de Duitsers stond in geen verhouding met het overweldigende spelplezier dat eerder was vertoond. Rammstein distilleert alle emotie uit de muziek en verwerkt het tot een gedrocht waar ze zelf geen vat meer op hebben. Op de een of andere manier sloeg de stemming op het veld om. Aangewakkerd door de hitte, lange wachtrijen bij de eet- en drinktenten bij het hoofdpodium en de bulderende marcheermetal ontstonden er een aantal opstootjes. De grap was niet meer leuk.
Wie had ooit gedacht dat juist de hoofdact zou zorgen voor de smet op een goede dag?
met dank aan Philippus Zandstra en Xander van Aart
http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/fields-of-rock-9891/9891/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: