Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Normaal gesproken ben ik alleen voor de metal- en hardcoreaangelegenheden in 013 te vinden, maar ik ben al een tijdje helemaal wild van een gestoorde dj genaamd Venetian Snares. Voor het eerst gehoord bij mijn broertje, op wiens muzieksmaak ik eerst altijd schold, maar deze Canadees ging er bij mij in als koek. Toen de beste man ook nog een remix aanleverde voor een single op het label Hydrahead kon het voor mij helemaal niet meer stuk. Beschouw het als The Locust of The Dillinger Escape Plan van de electroscene, dan weet je in welke richting je het moet zoeken.
Aangekomen bij het popcentrum van Tilburg blijk ik niet de enige bezoeker te zijn. Normaal gesproken is het meteen doorlopen bij de concerten die ik bezoek, maar nu mogen we aansluiten in de rij, om bij binnenkomst ook nog gefouilleerd te worden. Hoort er schijnbaar allemaal bij. Als dat achter de rug is schiet ik meteen de kleine zaal in, waar de gebroken beats je al om de oren vliegen. Kijk, hier komen we voor. Opvallend genoeg blijk ik niet de enige metalhead te zijn. Even nog een blik geworpen in de grote zaal, waar meneer Speedy J zijn kunsten gaat vertonen, maar op dat moment schallen er beats door de lucht die ik verder ken van TMF op zaterdagnacht.
Vlug naar de bar voor een pilsje, waarna ik me weer begeef naar de kleine zaal, waar de Pool Bogdan Raczynski (foto hierboven) om één uur zijn laptop mag inpluggen. Dit heerschap zet aardig de toon. Op cd kon het mij niet helemaal overtuigen maar de hak-op-de-takherrie slaat live een stuk beter aan. Een groot gedeelte van het publiek is nu al in het rijk der bewegenden op de veelal achtbit computergeluidjes. De man heeft een uur tot zijn beschikking, maar maakt die helaas niet vol omdat hij constant loopt te kloten met de aansluitingen van zijn laptop.
Voordeel is dat Venetian Snares (foto hiernaast) ietsje eerder begint en dat is zeker
niet verkeerd. De laptop-ofiel begint, net als de vorige keer dat ik hem
zag, rustig aan de set, maar al snel zijn de computerbliepjes en de
epileptische geluiden niet van de lucht. Naar het schijnt heeft Aaron
Funk (de echte naam van Venetian Snares) ADHD, nou ik geloof het meteen.
Stukjes van zijn platen, zoals The Chocolate Wheelchair, worden
live verweven met breakcore- en onvervalste speedcore-ritmes. Vandaag is
er dus geen plaats voor sferische en duistere klanken zoals op Winter
in the Belly of a Snake te horen zijn. Nee, vandaag vergt de maniak
het uiterste van zijn publiek. Elke keer een tandje erbij en als je er
weer aan gewend bent gaan we gewoon vrolijk nog harder door. Venetian
Snares live is een uitputtingsslag. Alsof je met een mes op je keel
tegen de muur aan wordt gedrukt.
Tegen het einde raast er alleen nog maar keiharde noise en speedcore door de boxen. Vooraan is een pit ontstaan en wordt er zelfs gestagedived. Denken we de muziek weg, dan lijkt het wel alsof we op een metalconcert staan. Niet dus, maar de laptopcore zorgt wel voor een zelfde soort agressie en energie en kan zich dan ook qua hardheid meten met bulderende metal. Rond drie uur is het gedaan met de Canadese bastonen. Op adem komen doen we met relatief rustige breakcore. Tot vier uur, dan is het afgelopen; wat rest is een dikke ruis in de oren. Voor de rest van het weekend.
http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/venetian-snares-bogdan-raczynski/8470/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: