Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ja, dat was lachen, toen bekend werd dat Dragon Force naar Nederland zou komen ter promotie van hun derde album Imhuman Rampage. KindaMuzikfotograaf Jan en ondergetekende hadden geen idee hoe deze klus te klaren. We wisten alleen dat het een ware slijtageslag zou worden, dus we moesten het maar gewoon over ons heen laten komen. Want laten we eerlijk zijn; het nieuwe album was al een hele zit en Dragon Force daagt de luisteraar als geen ander uit. Goed spul, maar de dosering is haast fataal. De grote vraag was dus hoe deze ware digitale tour de force der notenmasturbatie zich zou laten vertalen naar het podium.
“Nee, dat kun je echt niet maken”, zei ik tegen Jan toen ik de w2 binnen kwam lopen. Hij droeg een zwarte lederen broek en een hemd met roesjes en hij had met een Edding een omgekeerd kruis op zijn voorhoofd getekend. “Ik sta vooraan om foto’s te maken dus wil ik een extreme reactie uitlokken om goede plaatjes te schieten. Die gasten een beetje opjutten”, liet hij weten. “Bovendien is het net zo over the top als Manowar, een band die ook jij een warm hart toedraagt, of niet dan, metalhippie?”, grapte hij. “Daar heb je een punt, maar moderne metal is ook niet helemaal uit den boze in mijn straatje”, antwoordde ik, maar Jan was al verdwenen richting podium, met een voor iemand van zijn postuur toch behoorlijk grote cameratas. De rood fluwelen gordijnen gingen open en daar stond ik dan. Tijdens de intro van Dragon Force voelde ik me niet helemaal op mijn gemak, maar het maakte wel meteen indruk. Al mijn vooroordelen over Joe Satriani en consorten werden ter plekke overboord gegooid. De aversie voorbij.
Zanger ZP Theart hinkelde er al headbangend lustig op los en geen monitor was veilig voor hem. Ook toetsenist Fred droeg een zware kei bij aan het soleergeweld maar hij had het persoonlijke manco dat hij, net als drummer Dave, vanwege zijn aan de grond genagelde instrument niet zoals de anderen over het podium van links naar rechts kon rennen . “Toch knap dat er ondanks al dat geraas en getier toch nog plaats is voor zangmelodieën en, belangrijker nog, herkenbare songs”, concludeerde ik. “Wanneer je op de drums en de bas let, wel, ja”, antwoordde Jan, terwijl hij nog eens inzoomde op de lenige vingers van gitarist Herman Li, die zijn monsterlijke riffs ook nog eens vrijwel achteloos speelde. Ja, dat dwong respect af. Net als het enthousiasme van de heren, die er een groot feest van maakten. Het werd in mijn beleving zowaar leuk!
Een bomvolle show vol muzikale en vooral humoristische voordracht. Dat kreeg een propvolle w2 vanavond voorgeschoteld. Alsof ze het werkelijk meenden, beklommen de heren van Dragon Force de berg der clichés. Maar ze kieperden er, zoals verwacht, op het hoogste punt - na een uur - aan de andere kant weer af. En dat vonden ze zelf nog het mooist, getuige de glimlachen die vanaf het podium getorpedeerd werden, maar toch weinig spontaniteit verraadden. Want over the top is over the top en dat is in ieder geval waar de band voor kwam. Missie geslaagd, zou je denken. Hoewel het publiek haast over elkaar heen kieperde door drank en dans, dacht uw scribent daar toch plots heel anders over.
“Jan, ik trek het niet meer, man,” gilde ik boven nog eens een gierende solo uit, “ik bedoel, een grap is één, hooguit twee keer leuk en ik sta hier nu al een uur naar steeds diezelfde grap te kijken. Alsof je tien keer achter elkaar This is Spinal Tap ziet. Fucking boring in the end.” Nee, tussen Dragon Force en uw verslaggever zal het nog slechts ten dele goed komen. De volgende keer gaan we na drie kwartier gewoon weg want tegen zoveel knipogen, valse poses, ellenlange keyboard- en gitaarsolo’s en opzichtige referenties naar Malmsteen en Vai is helaas niet iedereen opgewassen. “Over wassen gesproken, Jan, was dat omgekeerde kruis eens van je voorhoofd! Je loopt voor lul.” Hij bleef stokstijf voor het podium staan en keek me aan met die sarcastische grijns van hem. “Ga maar naar huis, metalhippie”, lachte hij en hij draaide zich op zijn hielen om. En dat deed ik. Tot ver buiten de w2 kon ik de solo’s nog horen. Maar het is een keer mooi geweest. Toch een uur volgehouden. De film van Spinal Tap bleek bij thuiskomst langer leuk.
http://www.kindamuzik.net/live/dragon-force/dragon-force/12297/
Meer Dragon Force op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dragon-force
Deel dit artikel: