Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tussen alle doe-maar-normaal en net aan de garage ontsnapte bandjes, staat er ineens een wel heel apart nieuw snoepje van het moment aan de deur te bonzen. Dresden Dolls heet het duo; zij zingt en speelt piano, hij drumt - in alle mogelijke variaties. "Brechtiaans punkcabaret" wordt hun stiel wel genoemd. Persoonlijk vind ik Dresden Dolls meer weg hebben van Bertolts muzikale maatje Kurt Weill. En qua vocalen op diens vrouw en ideaalvertolkster Lotte Lenya.
Dresden Dolls' theatrale uiterlijk, met kostuums en pierrot-achtige witte gezichtenschmink maakt het plaatje af. Het doet ook letterlijk denken aan de vaudeville cabarets van het Berlijn en Parijs in het interbellum. Een punky houding is hen inderdaad ook al niet vreemd. Zwaar overstuurd uit de bocht vliegen, hakkend pianospel en donderende dramdrums; de albums beloven alvast veel moois. Bizar, verrassend, ánders.
Aan het begin van de Europese tournee beleeft Dresden Dolls een heuse hype. Ze zijn niet uit de pers weg te slaan. Eerder dit jaar was het paar op Haldern Festival te zien. Daar maakten ze al veel indruk. In de Oude Zaal van de Melkweg liggen de verwachtingen zo mogelijk nog hoger. Een aparte spanning hangt in de lucht. De Engelsen zouden het een 'buzz' noemen. Zou dit zo'n legandarische avond worden?
Afgezien van een valse start met het vreselijke voorprogramma The Julia Ghost, werd het inderdaad dát en veel meer. Het is zo'n concert waarin het vreselijk moeite kost één hoogtepunt te kiezen. Ze vlogen me om de oren. Zo was het fabelachtig hoe Dresden Dolls in 'Coin-Operated Boy' live de vasthangende plaat wist te imiteren. Strak, zonder weifelen uitgevoerd. In de prima opgebouwde set verdienen verder twee covers speciale vermelding. Sabbath's 'Warpigs' werd weergaloos verbouwd, compleet met mitrailleurdrums. Het verloor helemaal niets aan overdonderende zeggingskracht. Het is dan ook niet voor niets een "adress to the current state of the nation". Ja, Dresden Dolls, mag dan Europees klinken, Boston geldt als uitvalsbasis.
Een thuiswedstrijd werd het helemaal toen de twee vooraan op het podium plaatsnamen voor een gloedvolle versie van Brels 'Amsterdam'. Daarin werd de lotsverbondenheid met Weill & Lenya wel erg duidelijk en spontaan verscheen kippenvel op mijn armen.
Waren het dan alleen maar nummers van anderen die de klok sloegen? Nee hoor. Hun eigen 'Girl Anachronism' sloot de set af en vatte Dresden Dolls eigenlijk prima samen. Hectisch, heftig, maar ook bedachtzaam en vooral theatraal. En dat in amper drie minuten!
Het bühne-aspect hebben Amanda Palmer en Brian Viglione prima in de gaten. Vocaal hangt zij tussen Lenya, Nico en Nina Hagen in, met vlagen van totale onschuld. Qua gelaatsuitdrukking gaat Palmer van een stoere feeks in de lijn van Franka Potente (Lola die rent weet je wel) naar een wellustige furie die je met huid en haar opvreet. Achter zijn drumstel steekt hard-hitter Viglione Dave Grohl naar de kroon. Zijn stijl doet denken aan Animal uit de Muppet Show en daarin juist vooral aan een marionet. Alleen: er zijn hier geen touwtjes te bespeuren!
In het samenspel tussen deze twee gebeuren wonderen. Schalkse blikken vliegen over een weer, commando's worden geroepen en ze genieten meestal gewoon van hun samenspel. Ze stuwen elkaar naar grotere hoogten en Viglione is er niet vies van om de boel nog wat op te zwepen door steeds weer van zijn kruk te komen. Om vervolgens toch op precies het juiste moment weer in te vallen, met een onnavolgbaar hamerende serie drums. Mijn zijn bolhoedje wil Viglione ook nog wel eens tussendoor de maat aangeven. En steeds bekt hij haar teksten mee, gaat hij totaal op in het Totaal Theater dat Dresden Dolls heet. Boston brengt ons twee mensen die zich misschien wel eens aan elkaar vergrijpen, maar vooral op het podium een perfecte eenheid vormen. Weill, Brecht, Brel; allemaal leuk en aardig. Dresden Dolls brengt hun verdienste naar het hier en nu. Met verve en heel veel overtuigingskracht. Even bekruipt je het gevoel dat het stramien van de nummers wel wat eentonig begint te worden, maar dat kun je ook uitleggen als de handtekening van de meester. Ik zie het graag zo. Nu al een concert dat heel hoog gaat eindigen in de eindlijsten. Legendarisch? Next Big Thing?! We zullen zien. Dresden Dolls maakte zeer diepe indruk en komt hopelijk nog vaak terug. Hier krijg ik namelijk nooit genoeg van.
http://www.kindamuzik.net/live/dresden-dolls/dresden-dolls/7312/
Meer Dresden Dolls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dresden-dolls
Deel dit artikel: