Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een schuchtere jongeman met lang haar stapt het podium van Bitterzoet op. Als hij vanachter het gordijntje dat voor zijn ogen hangt zijn eerste noot inzet, wordt het publiek meteen teruggekatapulteerd naar 1970, naar de hoogtijdagen van Neil Young als folkie. Realiteit is dat één van de grootste singer-songwritertalenten sinds Jason Isbell de Drive-By Truckers verliet voor ons staat.
Of misschien wel het grootste talent sinds Ryan Adams. En daarmee zijn meteen de steevaste referentiepunten van Dylan LeBlanc genoemd. De nerveuze jongeman van twintig jaar oud herbergt een ziel die zo oud is als de eerste opnamen van Aretha Franklin in de befaamde Fame Recording studio in Alabama. LeBlancs wereld is niet zo groot, maar hij komt wel uit het centrum van de countrysoul. Net als Isbell.
Het optreden vanavond is bescheiden en intiem. LeBlanc heeft een kundige pedalsteelspeler bij zich en met hem speelt hij op akoestische gitaar in veertig minuten de liedjes van zijn wonderschone debuut Paupers Field. LeBlanc perst zijn lippen samen en met een grimas op zijn gezicht duwt hij de woorden naar buiten. Hoge noten haalt hij niet altijd, maar de expressieknop heeft hij vol opengezet.
'Tuesday Night Rain', met de regel "All the liquor in the world couldn't save me", die rechtstreeks uit de eigen jonge biografie komt, snijdt tot op het bot. Het publiek hangt aan LeBlancs lippen. Een eigen versie van - natuurlijk - Neil Youngs 'Harvest Moon' sluit de set af van één van de grootste nieuwe parels die de americana rijk is. Hopelijk zien we hem terug, met band, op Take Root, Motel Mozaïque of één van de andere festivals die het goed voor hebben met de echte muziekliefhebber.
http://www.kindamuzik.net/live/dylan-leblanc/dylan-leblanc/20947/
Meer Dylan LeBlanc op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dylan-leblanc
Deel dit artikel: