Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Natuurlijk komt Dyzack zijn nieuwe plaat presenteren in Het Paard. Den Haag is immers hometown van Erik Hofland. Ook van drumjongen Detlef trouwens. Van Arie weet ik het niet, hij speelt de bas. Maar Hagenaar zou hem ook niet misstaan.
Stefan Oosthof [foto] is ook al Hagenaar. Je weet wel, die (ex-)zanger van Broshim. Vanavond oogt hij als een snoepje, als voorprogramma van Dyzack. Mooi koppie, witte gitaar, witte das. Meer kan ik er niet over zeggen, mij vallen slechts wat laatste noten ten deel. Die horen nogal Brits. Ja ja, te laat. Een mooi staaltje slapstickjournalistiek.
Wel relaxt denk ik, spelen voor een thuispubliek. Geeft toch iets extra’s, vrienden, kennissen, meer bekende koppen. Wat beroepsmatigen. Een tent waar je heel je leven al bier drinkt. Misschien legt het ook wel extra druk hoor, zo’n thuisconcert tussen je verleden. Voor Dyzack lijkt dat niet zo. Ontspannen en uitgelaten oogt het trio. Lekker chill het nieuwe album wegspelen. Soms wat droog geginnegap tussen de nummers door. “Trouwens superkikke dat jullie er zijn. Het had net zo goed leeg kunnen zijn, weet je. Met dat kutweer en zo. 'Nah, ik ga er ech nie heen.' Zo.” Aldus Erik.
Herfst is ideaal om Dyzack te ondergaan. De blues van de seizoenen. Winderig en modder aan je laarzen, natte jeans, opdrogend aan de warme kant van de saloondeuren. Buiten woedt bezeten western. Binnen een verwarmende Jack Daniels. Tel daarbij het surplus van de gezelligheid van een thuisconcert en je hebt de sfeer in het zaaltje te pakken. Alsof je voor de kachel hangt met wat intimi. Geen moeilijkdoenerij of zo, gewoon lekker. Ik bedoel, het leven is ook zo moeilijk niet. Gewoon, een dosis romantiek, een potje Mens-Erger-Je-Niet, soms zit het mee, soms voelt alles als puinhoop. Relativeren. Dan maak je er toch gewoon liedjes over? “Somewhere there’s a monkey laughing / About the mess we use to make.” Over relaties, o God, over Susanne, over stel je voor dat je kind ineens onwijs graag het leger in wil. Dat zou toch maar mooi bout zijn. Ook over country als de mooiste country. Of americana voor die paar beroepsmatigen.
Somewhere There’s a Monkey Laughing is ook gelijk de titel van de nieuwe plaat. Dyzack vangt aan met zijn typisch gesjeesd gitaargeluid. Trillerig en opkomend hypnotiserend. Soms flink hazy effecten eroverheen, soms schoon tokkelend. Arie en Detlef vallen tegelijkertijd in. Lachend, kijkend naar elkaar. En vooral ook energiek. Het gedrum van Detlef doet me afvragen waarom wij publiek zo rustig staan te wiegen. Zou hij veel van die drumvellen slijten?
Het wordt een ander optreden dan Dyzack live vroeger. Minder intens, minder zwaar. Meer beheersing, meer aandacht voor lol en goed muziek spelen. Wat behoudender in stijl. Zou dat te maken hebben met de meer geijkte opzet van Dyzack nu? Een gitaar, een schorre stem, een drumstel en een grote bas. In woorden alleen al is dat ‘normaler’ dan de maniakale troubadour die Dyzack vroeger omschreef. Nu ja, wat als, waarom zus, zou dit, zou dat en zo meer gegis. Doet er niet toe. Gewoon goede liedjes. Strak en aantrekkelijk uitgevoerd. Intieme ambiance, minimale presentatie en maximaal liedjes van het nieuwe album spelen passen perfect. Ouderwets bandje kijken met vrienden. “Jij nog een bieros?” “Zekers maat!”
Toegift? Ja hoor. In herinnering halend hoe Dyzack was. Even weer die siddering. Dyzack solo speelt “From the Blue Bean Whoops Machine” van zijn geniale-gekte-debuut The Rat Dance Refizz. Misschien om de verandering te benadrukken. Misschien speciaal voor ons, Hagenaren. Ga ik die gekte nou missen? Dat weet ik nog niet. Het is een fijn optreden. Zo even de cd scoren bij Harry in de hoek.
http://www.kindamuzik.net/live/dyzack/dyzack-stefan-oosthof/10573/
Meer Dyzack op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dyzack
Deel dit artikel: