Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was stil in de Botanique toen Earl Zinger en zijn mannen het podium van de Rotonde betraden. De zaal is prachtig, maar als hij voor minder dan eenderde gevuld is, en het dus niet zo talrijke publiek er ook nog bij is gaan zitten, kan hij ook vrij kil zijn. En donker. En licht surreëel.
"Hellooooooo Brrrrrusseeeels! We're so happy you came!" "All ten of us", luidde het antwoord van een van de aanwezigen. "Nou ja, beter dan niemand", repliceerde Earl Zinger weer, en het ijs was gebroken. Toch bleef gedurende de gehele eerste helft van het energieke optreden het publiek stil zitten, en hoewel het applaus en gejuich na ieder nummer luid weerklonk, was het de vier op het podium in het begin aan te zien dat ze zich licht ongemakkelijk voelden. "Het wordt hier echt wel stil tussen de nummers door, he?", merkte Zinger met een ironisch lachje op, maar hij zei er ook bij dat hij dat eigenlijk wel leuk vond. "Donker en spookachtig past wel bij een Earl Zinger-optreden", zo vond de Rode Egyptenaar.
Hij liet zich er dan ook niet door uit het veld slaan, en met behulp van enkele glazen rode wijn en een hoop Britse humor converseerde hij lustig met zijn publiek. Toen bij de stomende reggae-uitvoering van The White Stripes' 'Seven Nation Army' twee durfallen zich in de halve cirkel voor het podium waagden en een dronkenberendansje deden werd het laatste taboe doorbroken ("Respect", riep Zinger) en stond ook de rest van het publiek op om de tweede helft dansend door te brengen.
Toen waren enkele van de meest dansbare nummers die de Londenaars in huis hebben al voorbijgekomen, zoals 'Only the Ridiculous Survive', 'Just Might Be' en 'Song 2wo', de geZingeriseerde versie van de Blur-hit. De vier, waarvan de drummer en de samples-man voortdurend ook de bas- en akoestische gitaar ter hand namen, speelden tussen alle grappen en grollen (een Survivor-riffje hier, een gejatte dancehall-riddim daar) door de sterren van de hemel en maakten er een feestje van, aangevoerd door een van de pot gerukte Rob Gallagher, zoals Zinger door zijn ouders genoemd wordt. Druk gesticulerend, gekke danspasjes makend en imaginaire achtervolgers ontwijkend bewoog deze zich over het podium.
De band speelde nummers van de beide albums, maar ook de Duran Duran-'cover' 'Girls on Coke' van de obscure Red Egyptians-verzamelaar en de Koop-uitvoering van Nicola Contes 'Fuoco Fatuo' (waarop Zinger de vocalen verzorgt), met een speciale hoofdrol voor de drummer die zich een uitstekend crooner toonde. En zo werd het met veertig man publiek toch een memorabel avondje daar in Brussel.
http://www.kindamuzik.net/live/earl-zinger/earl-zinger/7768/
Meer Earl Zinger op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/earl-zinger
Deel dit artikel: