Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Opener van de dag was The Unseen, een streetpunkcombo uit Boston dat eruit zag alsof ze net uit de rij voor het stempelkantoor waren gehaald. Loeihard, recht door zee en zo subtiel als een atoombom leken niet direct de beste eigenschappen om een avond af te trappen waarvan het thema 'melodieuze punkrock' was, met een maar matig enthousiast publiek als gevolg. Desondanks liet The Unseen met hun 'Rise Above'-cover en afsluiter 'False Hope' zien dat ze nog een mooie toekomst voor de boeg hebben.
Randy tapt uit een heel ander vaatje. De Zweedse communisten combineren al een aantal jaar vrolijke melodietjes met sociaal bewuste teksten, vooral live een garantie voor succes. Een viertal nummers van de nieuwe cd, ongeveer de helft van Addicts Of Communication en zelfs oudje 'Little Toulouse' zorgden ervoor dat Randy wederom een knaller van een show neerzette.
Als Randy een champagnekurk was, was Flogging Molly [foto rechts, uit archief] als het openen van een flesje vervallen tafelbier: een flauwe zucht. De Ierse Amerikanen zijn immens populair onder het jonge punkvolk, maar vanavond bewezen ze dat hun reputatie vooral gebaseerd is op een hype. Waar vergelijkbare bands als Dropkick Murphys zonder veel problemen een publiek meekrijgen, moet zanger/gitarist Dave zich meermaals beroepen op het intussen flink vervelende Fuck Bush-cliché. Makkelijk succes, met duizend pubers voor je die nauwelijks het verschil kennen tussen Irak en de Bijlmer. Eén ding is wel bijgebleven van het optreden: het ingetogen 'Whistles The Wind' geeft live nog meer kippenvel dan op plaat, al kan dat ook aan de 130 kilo zware kerel gelegen hebben die steeds uw dienaars gezicht in zijn oksel begroef.
Nog veel erger is het met Millencolin gesteld. Middan jaren '90 de lievelingetjes van het skatepunk-wereldje, nu nog maar een door winstbejag verteerde schim van wat ze ooit waren. Daar de meeste toeschouwers de pampers nog niet uit waren toen de heren klassiekers als 'Life On A Plate' uitbrachten worden er bijna alleen maar nummers gespeeld van de laatste drie Millencolin-albums, spijtig genoeg ook veruit de minste. Na hun belabberde prestatie op Groezrock vorig jaar doet Millencolin nu wat niemand toen verwachtte: een nog zwakker optreden geven.
Conclusie? Punkrock is zo rot als een ei dat een paar dagen in de zon heeft gelegen, en dat is in hoofdzaak de schuld van sponsors als Vans en Eastpak. Eenheidsworst krijgt steeds meer de voorkeur op originaliteit, en dan is het toch aangenaam dat net de meest innovatieve band ook veruit de beste van de avond is.
http://www.kindamuzik.net/live/eastpak-antidote-tour/millencolin-flogging-molly-randy-unseen/11151/
Meer Eastpak Antidote Tour op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eastpak-antidote-tour
Deel dit artikel: