Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Arie Ribbens zong het al: "Brabantse nachten zijn lang / Ze komen vaak langzaam op gang." Dit geldt ook voor de Eindhoven Metal Meeting aan het begin van dag twee. Het festival heeft dan namelijk te kampen met een schrijnend gebrek aan muzikaal gewicht. Gelukkig schiet Dubai vervolgens te hulp.
Het Duitse pretkwartet Milking the Goatmachine schept een contrast dat naarmate de set vordert steeds meer irriteert. De loodzware death grind van de band is op zich zo slecht nog niet maar de overdadig carnavaleske presentatie draait het de nek om. 'Baby Got Back' fungeert als intromuziek, plastic opblaasspeelgoed stuitert de zaal door en er rent een nar rond op het podium die voortdurend van outfit wisselt. Als er met het slecht gespeelde 'Surf Goataragua' ook nog heiligschennis gepleegd wordt, stroomt de emmer met grappen over en blijft alleen een groep trouwe fans nog lachen.
De satanic popmetal van Semargl, afkomstig uit de Oekraïne en Noorwegen, is evenmin serieus te nemen. Met een combinatie van beats en gitaren poogt de band poppy industrial met een satanisch randje neer te zetten. De schertsvertoning ontbeert echter de hitkwaliteiten van een Rammstein en gaan voorbij aan de misantropische inslag van black metal. Twee danseressen in lingerie - die overigens de rest van de dag halfnaakt door de Effenaar blijven banjeren - en een blondine op drums dienen als bliksemafleiders voor de ondermaatse muziek van Semargl.
Het publiek lijkt het allemaal weinig te deren. Armen worden braaf de lucht in gestoken op commando van de verschillende frontmannen, zoals Andreas 'Gerre' Geremia van Tankard. De Duitse thrashers hebben zichzelf nooit al te serieus hebben genomen en vertalen thrash metal naar slordig spel en een belabberd geluid. Gek genoeg laten de fans zich tijdens deze vertoning opjutten als klapvee bij een spelshow op RTL4. Later krijgt Marduk nauwelijks handen op elkaar. Op 'The Black Tormentor of Satan' na blijft de Effenaar koel onder de festivalblackmetal van de Zweden.
Nervecell weet aan het eind van de middag het tij te keren. Enkele weken geleden liet de band zich tijdens een doordeweekse show in de Baroeg al van z'n beste kant zien, vandaag krijgt de death metal uit Dubai het publiek dat 't verdient in een goedgevulde kleine zaal. Helemaal in bloedvorm zijn de tourmaatjes van Benighted [bovenste foto]. Het Franse gezelschap werkt in een oogwenk de soundcheck af en voert daarna een doeltreffend precisiebombardement uit. Vanaf de eerste tot de laatste seconde weet de band te verpletteren, aangedreven door superdrummer Kevin Foley, die de halsbrekende riffs in nummers als 'Asylum Cave' and 'Swallow' van de meest zieke grooves en fills voorziet. De sympathieke pitbull Julien Truchan benut tussen alle grunts en pig screams door de interactie met het publiek maximaal en de pit draait een half uur lang op volle toeren.
Dat Benighted je bij de strot grijpt en je niet meer loslaat, heeft ook zijn nadelen. Wegens het grote verschil in sfeer is het moeilijk om nog in het resterende deel van de Tryptikon-set [foto hierboven] te geraken. Een korte blik op het podium leert echter dat de opvolgers van Celtic Frost hun zaakjes weer goed voor elkaar hebben. Kataklysm [onderste foto] en Heaven Shall Burn behoren - ondanks een behoorlijke staat van dienst - tot de jongere bands op Eindhoven Metal Meeting. Bands die de kunst van het entertainen goed verstaan. Kataklysm doet dat nog altijd het beste met de oude hit 'Crippled and Broken', terwijl Heaven Shall Burn zoveel metalcore-clichés in de strijd gooit dat er wel gemosht móet worden.
"Geen riff is te goed om er géén blastbeat onder te leggen", zo vermelden de statuten van Torture Division, dat bestaat uit ex-leden van Grave en God Among Insects. Het trio heeft een uit duizenden herkenbare Zweedse sound. Zelfs de meest logge gitaarpartijen worden inderdaad van de nodige bpm's voorzien. Maar het blijven houthakkers, en ook de snelle stukken slepen zich heerlijk voort met de schijn van vertraging.
Voor zijn Europese afscheidsshow heeft het schromelijk ondergewaardeerde God Dethroned blijkbaar zelf gevraagd om een plek in de kleine zaal. Er moet flink gepropt worden en dan nog is niet iedereen binnen. Frontman Henry Sattler aanschouwt het met tevreden ogen en concentreert zich zwijgzaam op een set die met vijftig minuten veel te kort is om een volledig beeld van de God Dethroned-historie te schetsen. 'Nihilism' is een van de hits uit de middenperiode die voorbij komt, de fans schreeuwen desgevraagd om ouder werk ('Soul Catcher 1562') en de band zelf brengt de laatste twee albums graag nog eens onder de aandacht. Bovenal is dit een show die laat zien waar God Dethroned zo goed in is: een strakke show zonder poespas, waarbij de muziek boekdelen spreekt. Tijdens een kort bedankje voorafgaand aan afsluiter, 'Under the Sign of the Iron Cross', is er zowaar emotie op het gezicht van de hardnekkige Sattler te zien. De nationale melodeath-helden zullen gemist worden. Maar aangezien bij elkaar komen het nieuwe uiteenvallen is, laat een eerste reünie waarschijnlijk geen vijf jaar op zich wachten.
Rondom Morbid Angel gonst het ook van de geruchten over een laatste show. Tijdens deze tour zijn de verschillende ego's in de band zo hard aan het botsen dat de heren elkaar de zuurstof in de lucht niet meer gunnen. Op het podium is dan ook geen enkel onderling contact. Morbid Angel is echter professioneel genoeg om de show hier niet onder te laten lijden. Dus speelt men de gebruikelijke greatest hits en werkt David Vincent zijn onderkoelde dialoogjes met het publiek braaf af. De enige opvallende factor is, net zoals bij eerder dit jaar in 013, drummer Tim Yeung, die de machinale stijl van Peter Sandoval omsmelt naar soepele grooves.
Na het brute geweld van Morbid Angel is de sfeervolle set van Katatonia een welkome afwisseling. De band moet het met een veel legere zaal doen, maar werpt zich desondanks vol overgave op zijn donkere, melancholische set. Het is een van de weinige bands met een eigen gezicht op een festivaldag die niet bepaald overloopt van de hoogtepunten. Uiteindelijk zijn het toch weer de grote, oude namen die een metalfestival moeten redden.
Foto's uit het KindaMuzik-archief door Niels Vinck (Benighted), Hans van der Linden (Exodus), Tim van Veen (Kataklysm)
http://www.kindamuzik.net/live/eindhoven-metal-meeting/eindhoven-metal-meeting-de-zaterdag/22399/
Meer Eindhoven Metal Meeting op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eindhoven-metal-meeting
Deel dit artikel: