Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Het is een mooie dag”, zegt Eleni Mandell. Dat is het zeker: het voorjaarszonnetje heeft zich voorbeeldig van zijn taak gekweten en de zangeres/liedjesschrijfster uit Los Angeles weet zich in de nabijheid van een aantal toegewijde fans in het niet overmatig gevulde bovenzaaltje van Paradiso. Maar dat is niet wat ze bedoelt: “Over twee dagen ben ik thuis.”
Het mag wat ondankbaar overkomen bij diegenen die de moeite hebben genomen om op een verloren maandagavond haar optreden bij te wonen. Dat is echter geenszins de bedoeling.
Eleni Mandell, zo heeft ze de pers al laten weten, is namelijk verliefd. Waarschijnlijk op die “wilde jongen die niet meer zo wild is”, over wie ze het “waargebeurde” liedje ‘Make Out King’ zingt. Het nummer staat op haar nieuwe, inmiddels zesde album Miracle of Five. Een album met, zo zegt ze zelf, de meest positieve en hoopvolle liedjes uit haar carrière.
Laat de aan de universiteit van Berkeley in de kunsten geschoolde Mandell zich bij de start van die loopbaan nog inspireren door de invloedrijke punkband X en door Tom Waits, al snel daarna sijpelen andere invloeden door in haar muziek. Ze flirt met het werk van countrycoryfeeën als Hank Williams en Merle Haggard, trekt zich op aan Bob Dylans oeuvre, bestudeert jazzdiva’s als Ella Fitzgerald en haalt inspiratie uit klassiek Broadwaymusicalrepertoire.
Dat maakt het lastig om Mandell te plaatsen, hoewel haar muziek vergelijkingen oproept met het werk van onder meer Suzanne Vega, Kristin Hersh, Patsy Cline en k.d. lang.
Zo gestileerd als die twee laatsten is de Amerikaanse niet, ofschoon haar in pak gestoken en stropdas dragende begeleiders vanavond een nostalgisch sfeertje lijken te willen oproepen. Met het haar in een staart en een plisséjurk tot op de knie etaleert Mandell zelf een soort tijdloze truttigheid die ook iemand als Linda de Mol aankleeft. Een truttigheid die tegelijk een onderdrukte geilheid in zich draagt. In het geval van Mandell versterkt een bij tijd en wijle hese en lijzige vocale voordracht dat nog eens.
Ondanks die aanlokkelijke voordracht en de soepel spelende begeleidingsband kent het optreden nauwelijks kippenvelmomenten. Toegegeven, ‘Salt Truck’, een metaforisch bedoeld liedje over het veilige gevoel dat een strooiwagen tijdens een sneeuwstorm geeft, is fraai en zo zijn er nog wat hoogtepuntjes.
Maar de Waitsiaanse ketelmuziek bij de toegiften werkt als een anticlimax die resulteert in de conclusie dat Mandell helaas niet veel meer is dan het zoveelste meisje met gitaar.
http://www.kindamuzik.net/live/eleni-mandell/eleni-mandell/15176/
Meer Eleni Mandell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eleni-mandell
Deel dit artikel: