Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Al geruime tijd zijn er niets anders dan positieve verhalen te horen over Epica, de nieuwe band van ex-After Forever gitarist en songschrijver Mark Jansen. In verschillende metalbladen was hun debuutalbum The Phantom Agony al verkozen tot beste album van de maand en onlangs hebben ze zelfs de Essent-award 2003 gewonnen. Hoog tijd dus om dit gezelschap eens live aan het werk te zien.
Helaas viel deze concertavond vies tegen. Dat lag zeker niet aan de supportact Acrid. Integendeel, hun Zweeds aandoende technische death/black metal was prima te verteren. In het klein half uurtje waarin zij hun ding mochten doen, hebben zij ons getrakteerd op een aantal goed opgebouwde nummers vol tempowisselingen. Hierbij was wel duidelijk te merken dat deze mannen sterk beïnvloed zijn door Scandinavische bands als In Flames, At The Gates en Dark Tranquillity. Maar goed, beter goed gejat dan slecht verzonnen, zullen we maar zeggen.
Jammer genoeg viel het optreden van de hoofdact van die avond, Epica, in de tweede categorie. Weliswaar was Mark Jansen in zijn tijd bij After Forever een van de belangrijkste tekstschrijvers, maar daar was nu weinig van te merken. Het materiaal dat Epica die avond ten gehore bracht, wist mij namelijk op geen enkele manier te boeien.
Dat was voor een groot deel te wijten aan frontvrouw Simone Simons die er om een of andere vage reden een sport van maakte om zo monotoon mogelijk te zingen. Daarnaast deed zij ook enorm hard haar best om haar concurrente uit After Forever, Floor Jansen, na te doen, zowel in kleedstijl als in alle gebaartjes. Maar misschien kan ze voortaan die energie beter steken in haar zangtechniek, want nu flopte ze op beide fronten genadeloos.
Dit werd pas goed duidelijk toen Epica de After Forever-song ‘Follow in the Cry’ inzette. Muzikaal was er weinig aan te merken, want de overige bandleden zorgden voor een erg strakke uitvoering van dit nummer. Maar er is maar één zangeres die deze song kan zingen zoals het hoort en dat is toch echt Floor.
En ook de overige Epica-nummers tijdens de rest van het optreden deden wel aan After Forever denken, maar dan toch echt een klasse minder. Het geheel is nog het best te vergelijken met boodschappen van de Aldi: het lijkt er op en in het gunstigste geval komt het heel in de buurt, maar het blijft gewoon een tweederangs versie van het origineel.
Kortom: na dit concert is het mij nog steeds een groot raadsel waar al die lofzangen over Epica nou op zijn gebaseerd. En bij thuiskomst heb ik maar meteen weer After Forever’s Prison of Desire opgezet om eens naar een goede uitvoering van ‘Follow in the Cry’ te luisteren!
http://www.kindamuzik.net/live/epica/epica-acrid/4942/
Meer Epica op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/epica
Deel dit artikel: