Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ethan Johns hangt een elektrische gitaar om en kijkt naar het plafond van de Paradijskerk. De Engelsman vraagt zich af of God van Jimi Hendrix houdt. Als Onze-Lieve-Heer inderdaad meer van het ruige werk is, dan is Hij vanavond alvast uit zijn eigen huis uit gevlucht.
Van de eerdere keren dat Johns op deze plek belandde weet men dat het er vrij gemoedelijk aan toeging. Dat hij deze keer in het kader van het nieuwe album Silver Lining met een heel aardige band speelt maakt wel gelijk het verschil. Dat Johns een matige zanger is geeft de andere muzikanten op het kleine podium, zoals de drummer en violiste, de ruimte om te excelleren. Het viertal is bovendien verrassend goed op elkaar ingespeeld. Als op de betere momenten de harmonie bovendrijft doet de muziek zelfs even aan een band als The Jayhawks denken.
Halverwege de show gaat het toch mis als de belegen countryrock wordt ingeruild voor Engelse folk. Met zijn hoed en grijze haren weet Johns de kerkgangers het eerste half uurtje een behoorlijke imitatie van Neil Young voor te schotelen. Zodra hij alleen aan zang en gitaar is overgeleverd blijkt al snel dat de blokjeshemdzanger geen Bert Jansch is.
De praatzang en de rommelige liedjes weten niet te overtuigen. Toch zijn er in deze zee van saaiheid wel degelijk enerverende momenten, zoals tijdens 'The Sun Hardly Rises', waarop Johns wat meer durft te zingen. Ook slaat hij soms een andere weg in, bijvoorbeeld met langzame blues, waardoor je toch ruim een uur lang op je kerkbankje blijft zitten. En dat is bijzonder, zeker gezien de oubollige en elektrische set met band in deze kerk niet bijzonder op zijn plek is.
Foto uit het KindaMuzik archief door Peter Hageman
http://www.kindamuzik.net/live/ethan-johns/ethan-johns/26568/
Meer Ethan Johns op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ethan-johns
Deel dit artikel: