Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Evanescence uit Little Rock, Arkansas wordt met het album Fallen wereldwijd een grote speler in de eredivisie van de populaire rock. Achter de enigszins gothic façade volgen nu-metalriffs en toefjes elektronica de ijzeren wetten der hitlogica en frontvrouw Amy Lee wordt een soort van Alanis Morissette of Tori Amos voor kijksters van Angel en Charmed. Spoedig geldt Evanescence als het lieverdje van de metal light liefhebbers voor wie Korn te eng, Linkin Park te hiphop en Limp Bizkit te bot is; naar wier smaak epische, ietwat duistere dramatiek geen grenzen hoeft te kennen.
Nu drie jaar later The Open Door verschijnt, blijkt Evanescence zelfverzekerder dan ooit. Groot gebaar, drama, bombast en theater gaan moeiteloos hand in hand. De gezwollen productie kan echter niet verhullen dat het vertrek van oprichter Ben Moody tot een muzikaalinhoudelijk leger, meer bordkartonnen Evanescence leidt.
De Buffymetal van Evanescence kent genoeg aanhangers om in eigen land dik meer dan 600.000 exemplaren van The Open Door te verkopen. Ook in Nederland mag Evanescence zich verheugen in veel fans. Het zakgeld zal wekenlang aan de kant gelegd zijn om het prijzige kaartje te kunnen betalen, want het publiek bestaat voor het grootste deel uit jonge grieten. Aangevuld met meegesleurde vriendjes, thuisbrengende ouders en metalfans van kogelstotersformaat is Paradiso tot de laatste plek gevuld.
Was het optreden op Pinkpop op de toppen van hun roem een vals gezongen debacle, anno 2006 is Evanescence professioneel genoeg een lading galm- en andere effecten te laten uitrukken om Amy Lee’s vocale uithalen binnen aanvaardbare perken te houden. Al klinkt Lee hierdoor wat blikkerig, waar de band gebalanceerd én krachtig in de mix ligt, is het geluid alleszins prima. Hetzelfde geldt de enorme batterij licht boven en vooral op het podium. Niets dan lof voor de productionele verzorging. Zelfs een vleugelpiano – hoewel slechts in gebruik bij drie nummers – ontbreekt niet en draagt verder bij aan het vlekkeloze plaatje.
Paradiso eet, genietend van de gelikte productie, uit de bandhand, ook al haalt Evanescence alle gothicpopmetalcliché’s van stal. De nummers vol simpele, staccato metalriffs, doorzichtige hard-zacht tactieken en vleugjes donkere Alice in Wonderlandonschuld volgen bovendien steeds dezelfde blauwdruk. Op een enkele uitzondering na overigens, die meteen een regelrechte Tori Amoskloon blijkt. Het duurt dan ook niet lang voordat een volgend nummer lood om oud ijzer is. Gelukkig klokt de herhaling van zetten waarin alle hits natuurlijk langskomen, slechts een dik uur nettospeeltijd, want verveling ligt likkebaardend op de loer.
Net als op het laatste album moet Evanescence het live voornamelijk van de productie hebben. Die is tot in de puntjes verzorgd en toont dat Evanescence, net als HIM een paar jaar eerder, de kunst een hol vat schitterend te laten ogen en keihard te laten galmen tot in de finesses verstaat. Niet meer, niet minder: Amy Lee is de gevierde koningin van clichépopmetalwonderland.
http://www.kindamuzik.net/live/evanescence/evanescence/14333/
Meer Evanescence op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/evanescence
Deel dit artikel: