Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In een groot pretpark met achtbanen is altijd plaats voor een nostalgische zweefmolen. Wat de mensen van FabrIQ goed begrijpen, is dat het festivalgevoel niet schuilt in dranghekken, afgeladen weides en eindeloze wachttijden voor een kleine versnapering. Hectische taferelen zoals op Lowlands, Crossing Border of Motel Mozaïque blijven achterwege. Al zetten de waarschuwingsbordjes met de tekst "1 eruit, 1 erin" je heel even op het verkeerde been.
Het gaat er zo relaxt aan toe in Den Bosch dat Damien Jurado (foto's) spontaan zijn schoenen uittrekt. Zijn witte sportsokken schitteren in de spotlights. Wat nog mist, is een kopje kruidenthee, iets dat ook goed past bij de psychedelische invloeden op zijn laatste cd Maraqopa. De publieksfavoriet blijft in zijn rol als gevoelige singer-songwriter. De bandleden, waarvan enkelen op blote voeten, grabbelen vrolijk in een ton met jazz en folk, terwijl de meester op een stoel zit. De songs krijgen zo de juiste pasvorm die bij een eerder solo-optreden ontbrak.
Lang niet iedereen kan even goed uit de voeten met de ontspannen sfeer. De dag komt ook langzaam op gang. De jonge gasten van Geppetto and the Whales staan als Pinokkio's op het podium, alsof de Belgen niet gewend zijn om in een theater te spelen. Ze proberen het charmant, met covers van zowel Carole King als de Foo Fighters, waaruit blijkt dat ze stiekem liever willen rocken in een duister zaaltje. Wel goed dat die intentie er ergens is. Bij Peggy Sue is het verlangen om uit de band te springen in geen velden of wegen te bekennen. Waar je een oase met aanstekelijke popsongs verwacht, krijg je te maken met een hap in droog zand. De meiden vinden het puntje van hun schoenen vooral heel interessant, zoals het publiek belangstelling toont in de nooduitgang.
Eerder ziet men in de kleine zaal hoe Pole Siblings een huiskamersfeer creëert, met rammelende en onschuldige folksongs. Hij speelt bluesgitaar, zij zingt met een capuchon over haar hoofd. Van een duo dat zo lief en schattig overkomt, koop je na afloop wel een cd, om verder thuis nooit meer naar om te kijken. De Avonduren is een interessant concept, waarbij je van onversterkte muziek in een vertrouwde omgeving kan genieten. Leunend op een vleugel die buiten werking is, weet Tom Brosseau uit Dakota de nodige indruk te maken. De singer-songwriter begint met een voorstelrondje en geeft uitgebreide achtergrondinformatie bij zijn uitgeklede songs. Ondertussen is het voor de meesten tijd om te eten. Dat de zaal langzaam leegloopt, lijkt hem weinig te deren. De blonde en broodmagere zanger gaat door totdat het laatste lied gezongen is.
Er hangt een prettige "ons kent ons" sfeer in de koekjesfabriek. Iedereen lijkt het naar zijn of haar zin te hebben. Nou ja, bijna iedereen. Alleen Cass McCombs is in een humeurige bui. Alles en iedereen krijgt er van langs. Zo spelen ze in het pikkedonker en moet het licht nog meer gedimd worden. Ook de microfoon werkt niet naar wens. McCombs vloekt en tiert. "Shut up", roept hij op een gegeven moment naar iemand in het publiek. De muziek is ook niet zo goedgeluimd. Hij laat een geweldige pedalsteelspeler gewoon gitaar spelen, terwijl ze na een redelijke start overgaan op hersendode bluesrock. Wat bezielt iemand, die met Wit's End één van de mooiste albums van 2011 heeft gemaakt, om zo misselijkmakend te werk te gaan en een naargeestige twist te geven aan dit toch wel fijne festivalletje, dat dit jaar zonder echte grote verrassingen uitpakt.
Foto's van Damien Jurado uit het KindaMuzik archief door Jelmer de Haas en Reinier Asscheman.
http://www.kindamuzik.net/live/fabriq-festival/fabriq-2012/22657/
Meer fabrIQ festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fabriq-festival
Deel dit artikel: