Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Al meteen bij binnenkomst begrijp je dat fabrIQ geen gewoon festival is. Je struikelt niet over een berg platgetrapte bekertjes en je staat niet uren in de rij voor een polsbandje. Wat ook fijn is, is dat er geen moddertaferelen in de Verkadefabriek zijn. Dit soort kleinschalige festivals, waar je nog onbekommerd van nieuwerwetse muziek kunt genieten, schiet als paddenstoelen uit de grond. Wie wil er nog naar Pinkpop of Lowlands?
Dat er niet heel veel grote namen op het affiche staan, lijkt niemand echt te deren. Iedereen weet dat de programmeurs flink hun best hebben gedaan om de meest interessante undergroundmuziek van nu bij elkaar te sprokkelen. Om 15.00 uur is het meteen al raak met het schuchtere duo Bosque Brown uit Texas, de allereerste act van dit eendaagse festival in Den Bosch. Zangeres Mara Miller zingt hypnotiserende ballades met een granieten stem, terwijl ze de verlegen keyboardspeler het woord laat voeren. De begeleider stoeit ook met allerlei effecten, zonder dat de akelig stille songs in gevaar komen. Pas als het afgelopen is en je naar buiten loopt, durf je weer een beetje adem te halen.
In de grote zaal van de Verkadefabriek brengt de luchtige folkrock van het uit eigen land afkomstige Awkward I enige verlichting voor degenen die de langzaam snijdende spanning van Bosque Brown geen drie kwartier volhouden. Kria Brekkan van het eigenzinnige múm is met haar kinderlijke meisjesstem en zweverige pianomelodieën juist weer net iets te apart voor dit festival waar baardmannen met gitaren de boventoon voeren. Bij de IJslandse krijg je meer het idee dat je in een aflevering van VPRO's Vrije Geluiden bent beland.
's Middags is het vooral goed toeven in de kleine zaal. Ook Karl Blau weet hier te imponeren met zijn Lou Reedachtige praatzang en twee microfoons. Hoewel hij soms gitaar speelt alsof hij kaas aan het raspen is, laat hij ook horen dat hij wel degelijk behendig is met snaren en een trukendoos aan effecten. Tiny Vipers schept enige verwarring door te openen met een betoverende folksong van een kleine twintig minuten. Niemand durft op dat moment de zaal te verlaten. De muisstille set van Jesy Fortino uit Seattle die aan één stuk doorgaat, voelt aan als een meditatiecursus, waarbij ieder kuchje uit het publiek het geluid maakt van een vallend rotsblok.
Zondagavond continueert fabrIQ in de popzaal van W2 en later nog in Plein79. Twee acts in W2 springen er meteen uit en zijn duidelijk publiekstrekkers: The Tallest Man on Earth [foto boven] en Megafaun [foto onder]. Laatstgenoemde is een trio dat ingenieuze hippiemuziek maakt en dat vorig jaar ook nog te zien was op het Utrechtse festival Le Guess Who? De songs van The Tallest Man on Earth steken wat eenvoudiger in elkaar en refereren onmiskenbaar aan de jonge Bob Dylan. Het is fascinerend om te zien hoe de kleine man de zaal helemaal inpakt, des te meer omdat zijn geleende gitaarmelodieën en schelle zangstem toch niet heel erg bijzonder zijn.
De eerste editie van fabrIQ is een succes dankzij de gastvrije sfeer en enkele bijna magische optredens van Karl Blau en Bosque Brown in de kleine zaal. Wat misschien nog belangrijker is, is dat er weer een interessant festival is om een jaar lang naar uit te kijken.
Foto's uit het KindaMuzik archief, door Martijn Booij (Tallest Man On Earth) en Niels Vinck (Megafaun).
http://www.kindamuzik.net/live/fabriq-festival/fabriq/19891/
Meer fabrIQ festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fabriq-festival
Deel dit artikel: