Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Is Kees de Jongen eigenlijk in het Engels vertaald? een vraag die heel even opkomt als keyboardspeler Ron Mael halverwege het concert overeind komt uit zijn stramme stokstaartjeshouding. Hij doet in het midden van het podium een dansje dat nog het meest lijkt op de beroemde zwembadpas uit het boek van Theo Thijssen. Zou Mael in elk land waar hij speelt een toepasselijke dans gebaseerd op een roman uit de literaire canon ten tonele voeren? Je ziet hem ervoor aan. Het is precies zo'n kwinkslag die de brille van FFS vangt.
Als kunstenaarsduo en showmannetjes Gilbert & George een rockband zouden beginnen, zou die zomaar heel wat weg kunnen hebben van FFS. Een beetje quirky, strak in het pak, elkaar glansrijk aanvullend, voor een groot deel typisch Brits en tegelijk onbeschaamd glam-POP (lees: neonletter in VS-formaat). Daverend lyrisch bovendien, met de nodige knipogen vol ironie en ook nog in een smetteloze uitvoering.
Als je FFS bent, dan maak je pop als ballen op het hakblok, geen half werk dus. De discobal ontbreekt, maar aan alle kanten spat het glazuur zowat van de tanden, maar wel op een manier die de mondhoeken glimlachend omhoog krult en elke vorm van zuuraanval buiten de deur parkeert. Wat wil je ook? Over een volvette beat met snerpende gitaren en kek pingelende piano wordt doodlollig gezongen over een demonstrant die verliefd wordt op de vrouw van een politieagent, maar er is ook plek voor een welgemeend - op z'n Martin Creeds gescandeerd - Piss Off. En dan komen Sartre, Frank Lloyd Wright en Andy Warhol ook nog langs, volkomen natuurlijk overigens.
FFS speelt de spetterende en tijdloze artrock alsof het zestal dat al jarenlang doet. En dat is ook zo. De groep lag al zo'n tien jaar te rijpen voordat de plaat relatief snel en speels werd opgenomen. De bandleden hebben hun sporen op de muzikale tourneeteller in kilometers al ruimschoots verdiend. Vier van hen in Franz Ferdinand en het broederlijke duo Mael als Sparks.
Let wel, en ze zingen het zelf trouwens ook nog, samenwerkingen werken niet. FFS is een nieuwe band en geen samenraapsel. Met FFS heeft de groep een van de smakelijkste arty rockplaten van het jaar op zak, bomvol dikke disco, smeuïge grooves, catchy gitaren en een springerige nervositeit. FFS speelt het hele album in blakende vorm en covert drie nummers van zowel Franz Ferdinand als van Sparks. Dat is te weinig voor talrijke Franzfans die met een beteuterde wat-de-boer-niet-kent-blik moeten bekennen hun FFS-huiswerk niet gedaan te hebben.
Het splinternieuwe FFS blaakt van de muzikaliteit. Daarmee slaag je er zelfs in een zes minuten durende jazzsynthpop-minirockoperette tot een glorieus feest te maken. Omdat het kan. Omdat het werkt. Omdat je er lol in hebt. For Fuck's Sake, die jolijt is zo aanstekelijk dat je naar buiten loopt met minimaal één deun in de kop. Dat is de kracht van echt ijzersterke pure pop.
http://www.kindamuzik.net/live/ffs/ffs/26087/
Meer FFS op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ffs
Deel dit artikel: