Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waar ging het mis met Fish? In 1988, toen de Schotse reus stomdronken uit Marillion stapte, had hij zojuist met zijn oude makkers een donkere conceptplaat over de teloorgang van een rockster afgeleverd. Noem het zijn Wish You Were Here of zijn Ziggy Stardust, maar de weinig verhullende songteksten berustten in geen geval op fantasieën. De autobiografische lyriek weerspiegelde exact de interne wrijvingen en hoogoplopende conflicten tussen de symfonische rockers. In de bijna onvindbare biografie Market Square Heroes werd een situatie beschreven waarin ze onderling zelfs ruzieden over een tube tandpasta. De groep van de wereldhit 'Kayleigh' kon zo niet langer doorgaan met een drankzuchtige zanger, maar onkel Fish gooide het later op de Amerikaanse muziekkoers die de andere leden van Marillion voor ogen hadden. Op Clutching at Straws is door de tegendraadse geluidsbrij ook heel goed te horen hoe de muzikanten met elkaar overhoop liggen. Bovendien toont de deprimerende hoes van de elpee een sombere setting van een bar in hemel, waar onder andere figuren als Jack Kerouac en James Dean hun plek hebben gevonden. Clutching at Straws was hoe dan ook een meesterwerk, het laatste van Marillion. Fish liet in deze wanhoopskreet weten dat hij rijp was voor de Jellinek-kliniek. "It's too late. It's too far. I'm in two minds and both of them are out of it at the bar", klonk het in 'Just for the Record'.
Een Engelse popcriticus heeft eens gezegd: "Nadat je een Marillion-nummer hebt opgezet, kan je rustig naar de kroeg wandelen. Bij terugkomst is dat verdomde ding nog lang niet afgelopen." Een erg geliefde band is Marillion voor de Engelse pers nooit geweest. En iedereen weet het: onkruid vergaat niet. De logge rockdinosauriër sjokt eenzaam verder door het barre muziekland. Marillion, ze hebben alweer een zo'n vijftien jaar een andere zanger, Steve Hogarth genaamd. Ze brengen zowat ieder jaar een album uit voor een rotsvaste schare fans. De critici kijken er al lang niet meer naar om. Ook Fish als soloartiest is al jaren over zijn hoogtepunt heen. In 1989 gaf hij zijn oude werkgever nog wel een flinke schop onder de kont met het solodebuut Vigil in a Wilderness Mirrors. Het was meteen de laatste keer dat hij zich écht kwaad maakte. De albums die daarop volgden flopten stuk voor stuk. Als hij tijdens het recente concert in Tivoli vraagt wie Fields of Crows, zijn onlangs verschenen en zoveelste cd, heeft gekocht, steekt amper een kwart van het publiek zijn hand op. Aan de andere kant is het onvoorstelbaar om met grote letters op de deuren van de Utrechte concertzaal te lezen dat het concert volledig is uitverkocht. Een Duitse dame stond nog eenzaam bij de ingang met drie kaartjes te zwaaien, want iedereen had zijn of haar kaartje ruim van tevoren bij de fanclub gekocht.
Maar goed, wat heeft Fish anno 2004 te bieden? Zoveel mislukte geesteskindjes na dato doen vermoeden dat zowat alle levenskracht uit de boomlange Schot is gezogen. Niets blijkt echter minder waar. De songteksten zijn misschien oppervlakkiger geworden, maar op de bühne is Fish nog immer een rasentertainer, daarvoor hoef je echt niet alle picture discs van Marillion in de platenkast te hebben staan. Nee, de verhaaltjes tussen de ellenlange nummers door en de spontane imitatie van Gollum zijn zowaar heel vermakelijk. In het begin ligt de nadruk vooral op de vrij stevige rocksongs van de nieuwe plaat. In de loop der jaren heeft onze Derek William Dick, zoals hij nog steeds in het echt heet, een opmerkelijk energieke en ervaren groep muzikanten bijeen gesprokkeld. Ze spelen zijn repertoire blindelings. De trouwe huiskabouter Frank Usher vindt dan ook eenvoudig zijn weg in de uitgerekte gitaarsolo van 'Cliche'. Het is wel erg jammer dat de meeste speelduur wordt weggegooid met nummers van ruim een kwartier, waaronder de titeltrack van Vigil in a Wilderness of Mirrors, de titeltrack van Raingods with Zippos en 'The Perception of Johnny Punter', de openingstrack van Sunsets on Empire. De nieuwe nummers waren erg goed te verteren. De enige uitzondering was 'Innocent Party', waarmee Fish en de zijnen op de automatische piloot speelden. De twee toegiften aan het einde hoorden erbij. Het feestelijke 'Market Square Heroes' was het enige overblijfsel uit het tijdperk met Marillion. Vreemd genoeg klonk het bijna net zo fris als in 1982. Rond elven stonden we alweer buiten. Het voorlaatste concert van Fish moet voor ons zo'n vijf jaar geleden zijn. We hebben z'n platen sindsdien niet meer gekocht, en ook de overige platen stonden stof te vergaren. Maar na vanavond hadden we zowaar een aanleiding om weer eens zo'n 'gehate' Marillion-plaat uit de kast te draaien.
http://www.kindamuzik.net/live/fish/fish/5321/
Meer Fish op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fish
Deel dit artikel: