Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zomaar een doordeweekse avond in Tilburg. Clutch en Five Horse Johnson staan op het podium van de Kleine Zaal in 013. Met 120 fans en een fotografe en een recensent van KindaMuzik voor hun neus.
De vorige keer dat Clutch (foto hiernaast) er speelde was dat als voorprogramma van Spiritual Beggars (hun nieuweling Demon ligt bovenop mijn stapel van nieuwe te recenseren cd’s, het is maar dat U het weet). Spiritual Beggars werden toen ter plekke overruled door de kwaliteiten van Clutch. Het was binnen zestien maten qua concurrentie bekeken voor Spiritual Beggars. Nu moet het viertal uit het Land van de Onbegrensde Mogelijkheden dat zich Clutch noemt de zaal opwarmen voor Five Horse Johnson, de slide-gitaarhelden uit Toledo, Ohio (Sir!). De twee bands toeren samen door Europa en spelen om en om als headliner, wat vooral voor Jean-Paul Gaster niet handig is, omdat hij in beide bands drums speelt. En hoe! Maar daarover later meer.
Want alle kwaliteiten van Five Horse Johnson ten spijt speelt Clutch de sympathieke bluesbrothers er zo uit. Het merendeel van het publiek lijkt ook gekomen te zijn voor de funky stonerrockers, gezien de vele opgeheven wijsvingers, meezingende fans en dronken Amerikanen in de vrij stevig gevulde Kleine Zaal. Fans geven zanger Neil Fallon handjes en T-shirts en de bebaarde frontman bedankt de liefhebbers van hun fried chicken boogierock door enkele nieuwe nummers te spelen van het op 21 juni te verschijnen Robot Hives/Exodus (linkje met voorproefjes onderaan dit artikel).
Boogie moet strak zijn en Clutch is strakker dan de ritmesectie van AC/DC. Mijn god, wat zijn Jean-Paul Gaster, bassist Dan Maines (onverstoorbaar met zweepdruppel aan de neus) en gitarist Tim Sult (kijkt niet op of om) strak en toegewijd aan het ritme. Alsof je naar de Allman Brothers Band staat te kijken. Boogie Brothers zijn het. Werkelijk geen enkel steekje dan wel stokje valt en zelfs de oeroude drumsolo is in ere hersteld; en ze komen er nog mee weg ook. Qua klankkleur klinkt het viertal (met de gitaarroadie als extra op twee nummers) vandaag de dag als een heavy versie van Led Zeppelin met hun start/stop-riffs, maar het neigde vanavond toch ook naar seventies-funk, mede door beatmaster Gaster. Na een dik uur is het gedaan, zijn alle Amerikaanse fans dronken en kunnen we, na een geslaagde avond, eigenlijk al weer naar huis. Want het eeuwige voorprogramma Clutch pakte wederom de hele zaal in. Het seventies-orgeltje dat op de achtergrond door een andere roadie werd bespeeld kunnen we op de nieuwe plaat ook verwachten. Lees: minder Zappa, meer Deep Purple.
Maar we gaan nog niet naar huis. Nog lang niet, nog lang niet, zingen ze in Brabant. Ook vanavond. Want Five Horse Johnson (foto hiernaast) speelt ook nog. Waarschijnlijk was het beter geweest wanneer zij de zaal hadden opgewarmd, want met diezelfde geniale beatmaster achter de drumkit klinken de Amerikanen toch niet zo lekker losjes als Clutch. Of zoals Five Horse Johnson vroeger, met zijn oude drummer Mike. Alhoewel, zanger Eric Oblander is weer helemaal terug van weggeweest, na zijn beroerte een jaar geleden. Hij beweegt zich ritmisch en gedreven over het podium, en wanneer hij zijn mondharmonica erbij pakt wordt het pas echt ruig. Oblander gaat op in de muziek en dat geldt helemaal voor wederom drummer Jean-Paul Gaster (je weet wel: die gast die ik al eerder noemde).
Jammer is alleen dat de rest van Five Horse Johnson (hoe goed slide-gitarist Brad Coffin ook is) het torenhoge niveau van die baas niet kan evenaren. Het levert weliswaar een zeer fraai en vermakelijk schouwspel op, aangezien ze ritmisch gezien ook niet helemaal achterlijk zijn, maar overruled is overruled. Clutch was vandaag gewoonweg veel beter. Five Horse Johnson publieksfavorieten als ‘Cherry Red’, ‘Mississippi King’ en het verwante ‘Mississippi Queen’ van Mountain (door de band gecoverd op de Sucking the Seventies-verzamelaar) tillen het niveau nog net iets hoger, maar het is al te laat.
Waar dat aan ligt? Aan de fenomenale timing en feeling van Clutch-gitarist Tim Sult en -bassist Dan Maines.
En een drummer die Jean-Paul Gaster heet. Neil Fallon zingt bij Clutch. Charisma voor en na. Maar ook hij werd overruled door de drums. Dat de hele zaal compleet loos ging op de zeker vijf minuten durende drumsolo aan het einde van de show zegt wat dat betreft genoeg. Hoofdprogramma Five Horse Johnson overruled dus. Notabene door zijn eigen drummer!
» Luister naar de nieuwe Clutch
http://www.kindamuzik.net/live/five-horse-johnson/five-horse-johnson-clutch/9643/
Meer Five Horse Johnson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/five-horse-johnson
Deel dit artikel: