Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Drone dus. Een avond lang zetten drie acts in het Amsterdamse Bimhuis de tijd stil, sustain heerst en trance regeert. Uiterst trage ontwikkelingen in de muziek wekken gedachten op die iets hebben van droomtoestanden, massieve architectuur of gekromde ruimte en tijd die zich anders gaat gedragen dan je gewend bent. Even helemaal weg, met de stad op de achtergrond: Frozen Waves.
Sietse van Erve trapt onder zijn nom-de-plume Orphax het drievoudige dronebal af. Studieus bekijkt hij zijn apparatuur, waaraan hij al gauw interfererende drone ontlokt. Terwijl het buiten langs de ramen klatert van de regen, het licht van het Amsterdam Light Festival schittert en soms een flits door het beeld knalt, houdt Orphax de teugels knap strakgetrokken in handen. Een van zijn drie lange stukken laat resonerende orgelachtige tonen rondwaaien door het stereospectrum en koppelt de stapelde drones volkomen los van tijd en plaats; hij transporteert de luisteraar naar de hoogtijdagen van Eliane Radigue. Maar krassend en bijtend in hoge frequenties blijft de organische touch Kassel Jaeger-achtig overiend.
Blijkbaar is er haast, want Yannick Franck [foto hierboven] volgt direct. Jammer, want een beetje adempauze nu het klokje al aardig in sluimerstaat gebracht is, kan geen kwaad. Zeker niet waar Franck voor de frontale aanval kiest. De Belg trekt een gothic muur aan indrukwekkend geraas op, waarin de architecturale galm van kerken, de historische muziek van gezongen gebeden en hectisch urbaan geraas tot een kneiterharde en onontwarbare kluwen gekneed worden. En daarin hoor je ook: radioruis, keelzang en vooral veel reverb van de grot- en kerkersoort. Het is een mokerslag en subtiliteit is in de extreem verdichte brij nauwelijks te vinden. Aan postindustriële noise-powerambient doet hij niet, maar dit is ook al pak hem beet zo'n honderdduizend keer gedaan en gehoord. En beter. Of dan toch in ieder geval minder gemakzuchtig en vol op het effectorgel.
Na de pauze geeft Thomas Köner [bovenste foto] eerst even kort tekst en uitleg. Zijn work in progress van het moment gaat volledig over tijd. Over futurisme ook, maar dan met inbegrip van de notie dat wat zo de toekomst is, meteen alweer verleden tijd vormt. Lang geleden zelfs, zie Marinetti en Russolo. Köner leent filmbeelden uit vroeger (Metropolis en Tron) en vertraagt die beelden sterk. Zelf schrok de componist trouwens ook van de cryptofascistische beeldtaal in nogal wat sciencefiction. De snelle montage uit de films brengt op slakkengang het futurisme van destijds de wereld van das war einmal binnen.
Muzikaal onderzoekt Köner in vivo de relatie tussen klank en tijdsbesef. Daarin staat niet alleen het oprekken of stilzetten van tijd centraal. In de uiterst fijnzinnig geprepareerde geluiden voert Köner de hartslag het ene moment razendknap op om het andere grenzeloos spacen mogelijk te maken. Verrassend is zijn spel met de aandachtsspanne. Zo nu en dan trekt Köner alle geluid zeer kort weg en plots ben je weer volledig teruggeworpen in het hier en nu. Zoals aan het eind, wanneer blijkt dat Köner een dik halfuur gespeeld heeft. Je zou zweren dat er nog geen kwartier voorbij was.
Foto Thomas Köner van Non-event, Yannick Franck van Fabon The Moon (CC BY-SA 2.0 en CC BY-NC-SA 2.0)
http://www.kindamuzik.net/live/frozen-waves-thomas-k-ner-yannick-franck-orphax/frozen-waves-thomas-k-ner-yannick-franck-orphax/25558/
Meer Frozen Waves: Thomas Köner, Yannick Franck, Orphax op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/frozen-waves-thomas-k-ner-yannick-franck-orphax
Deel dit artikel: