Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
We leven in vreemde tijden; reservekoninginnetjes zouden misschien wel eens nauwe banden met topcriminelen gehad kunnen hebben, de horeca te Amsterdam komt erachter dat de prijzen voor een vingerhoedje gerstenat toch wel erg de pan uitrijzen, concertkaartjes volgen dit jaar dezelfde lijn en een New Yorks triootje nepgangsters vult maar liefst vijf middelgrote Nederlandse zalen tot de nok. En waar leidt dit nu weer naartoe? Naar een betoog dat van een aantijging van een halve zool annex bodyguard van Klaas B. via het concert van Fun Lovin’ Criminals tot de conclusie komt dat er iets gruwelijk mis is met het hedendaagse rockconcert.
Want waar Charlie een echte blaffertrekker was, daar zijn Huey, Fast en de uit de kluiten gewassen drummer Mackie natuurlijk lachwekkende wannabes. Deze niet voor een gat te vangen diefjes uit New York City hebben in hun thuisland lang niet het succes dan hen hier toevalt. Want in Nederland zijn de Criminals groot, tenminste als je afgaat op die handvol nagenoeg uitverkochte concertzalen. Dat is gelukkig nog steeds eens stuk beter dan één keer in de Bijlmerse bierhal en dus toog ik opgewekt naar de Tivoli. Hondenweer trotserend werd ik van binnen verwarmd door de gedachte aan een door en door gesmeerde live act vol grappen en grollen, attitude en – niet onbelangrijk – een breed arsenaal aan geweldige muziek.
Op festivals konden de FLC spelen op elk moment van de dag, steeds was het niet lang zoeken naar waar de fuif was. En in de uitverkochte Tivoli verwachtte ik dan ook niets minder. Zonder voorprogramma werd de zaal vast opgewarmd door hun eigen lekker-fout-op-z’n-Tarantino’s-draaiende DJ. Een soundtrack voor een bloedige maar vol wrange humor zittende film; van zwoel verleidelijk, naar stevig rockend werd vaardig aan elkaar gemixt. En wat meteen opviel: de plaatjesdraaier stond als een barkeeper achter de toog, voor een rij flessen sterke drank zoals die in de betere kroeg ondersteboven hangen en met zijn draaitafels waar normaal de kroegtijgers hangen. Voor hem stond de band set-up al helemaal in het gelid, maar waar het kaartje een begintijd van kwart over acht meldde, was het wachten tot rond half tien voordat de lichten doofden.
Niet voor Da Boyz, maar voor een dekzwabberende half-playbackende mafkees met gettoblaster die de lachspieren alvast losmaakte. Bruut werd zijn act beëindigd door een Arnold-formaat kleerkast in legerjack: de bodyguard van het onderwereldtrio. Jammer op zich, want vermakelijk was dit korte van de pot gerukte voorprogramma zeker.
Maar toen was het toch echt tijd geworden en kwamen de heren op; drummer Mackie dook direct achter zijn kit, Fast strompelwaggelde naar zijn toetsenborden en de in smetteloos witte pimpsuit gestoken Huey nam het applaus met zijn beste player-smile in ontvangst. De sigaret verdween tussen de snaren achter de kam en de FLC maakten hun eerste statement. Vurig vlogen de eerste hard rockende tracks de ruimte in. Ruw, rauw, koud op je dak, maar ook bevlogen en vol lol. En wat is Huey toch een prachtgitarist; met ogenschijnlijk de minste moeite pingelt hij bluessolo na rampestampend rockriff uit zijn Gibson. Naast de alom bekende hits was het voor velen dan ook “Opsporing Verzocht” als de band een van de legio andere nummers speelde. Songs met meer kraak en smaak dan de platgetreden paden van Barry White swing of dollemanspraat. ‘King of New York’, ‘Back On The Block’, ‘Bombin’ The L’; gewoon een paar voorbeelden van hoe het ook kan met de FLC; zo’n echte dwarsdoorsnede van een oeuvre.
En daar was “men” dus niet voor gekomen. Onbegrijpelijk, maar waar. Je ziet het steeds meer; het is een bijna epidemisch verschijnsel in de concertwereld van vandaag de dag; ongeïnteresseerde trays Dommelsch Ice of Breezer leeghakkende uit de Goede Tijden, Slechte Tijden cast weggelopen Slick Willies met hun modepoppetjes. En nee; mijnheer de recensent acht zichzelf niet hoger dan het klootjesvolk dat liever een fortuyn uitgeeft aan de zogenaamde “betere designer kledij” van racistische nietskunners of trendy dranken. Je doet maar. Het zal mij een zorg zijn verder. Val mij er maar niet mee lastig.
Waar het om gaat is het volgende. Tegenwoordig kost een concert al gauw het equivalent van rond de 55 oude Nederlandse guldens. Voorwaar een bedrag waarvoor je amper een jaar of drie geleden een mega-act kon gaan zien. Inmiddels betaal je dat voor zo ongeveer alles wat een beetje naam gemaakt heeft. En dat alles onder het excuus dat de arme artiesten inkomsten mislopen door teruglopende platenverkopen en dus zo hun geld bij elkaar moeten zien te sprokkelen. De zielige sloebers rest dus niets anders dan matige kwaliteit T-shirts aan te bieden voor meer dan 60 gulden en de entreeprijzen drastisch te verhogen. Ach, je höeft niet te gaan. Natuurlijk, da’s waar, volkomen waar. Maar als een van je favoriete bands dan komt en je gaat en het concert is uitverkocht, dan verwacht je toch ook een uitzinnige meute echte fans? Mensen die hun eurootje een paar keer omdraaien en liever droog brood eten dan hun bandje te missen? Laat ik u uit die droom helpen.
Waar de Paradiso tijdens het Madrugada concert gevuld leek met een lading platgespoten apathische bejaarden aan het eind van hun dagje uit, zo was de Tivoli zaterdag niet veel beter. Was het nu maar waar geweest, dat verhaal van het downloaden, dan had het merendeel van de aanwezigen tenminste nog de kans gehad het werk van de FLC te kennen. Te weten dat de groep meerdere wegen bewandelt. En niet zoals ik een muts naast me hoorde opmerken: “Dit nummer ken ik alweer niet, ik vind er zo ook niets meer aan zeg!”. Maar ze heeft dus wel mooi, hoogstwaarschijnlijk zonder enig blikken of blozen die 55 piek opgehoest. Of die groep taarten vooraan, waaronder zelfs bedienden van de beste platenboer van heel Utrecht, die het niet konden laten om vrijwel continu lekker te beppen, zelfs terwijl Huey tekst en uitleg gaf bij een voor hem intiem en gevoelig nummer. Het kwam ze weliswaar op een zeer terechte reprimande van de FLC voorman te staan, maar dat zou toch niet nodig moeten zijn? Hoe haal je het in je hoofd om nota bene vooraan te gaan staan en juist daar de hele tijd te staan kleppen?
Ik doe u nog een voorspelling aan de hand: als het zo blijft met de prijzen van concertkaartjes gaan de we volgende kant uit. Bij alles wat nog enigszins aan te horen valt voor rond de 90% van de goegemeente sta je als echte liefhebber straks tussen de halve Naardense en Bussumse tannis-, of hôkkieklup. Van die laat-dertigers die tijdens hun negen jaar durende corpstijd nooit geleerd hebben met iets anders rekening te houden dan hun eigen grote muil en dat de rest van leven te pas en te onpas en onder niet geringe alcoholconsumptie denken te moeten laten blijken. De kiem was er al; een paar jaar geleden: het debuutconcert in Nederland van A Perfect Circle; huilende, smekende fans buiten, zonder kaartje en in het naar buiten lopen na afloop hoor ik poloshirt 1 tegen dispuuttrui 2 zeggen: “Kunnen we morgen op de zaak toch maar mooi zeggen dat we erbij waren!”. Dan zwellen de aderen aan mijn slapen vervaarlijk op, dan krijg ik bepaalde niet zachtzinnige neigingen. Dan zouden Charlie Da Silva en zijn blaffers goed werk kunnen verrichten.
Tot die tijd lach ik hardop. Want het is toch te lachwekkend voor woorden dat half Nederland in een amechtige stuip ligt omdat het aankomende prinsesje wel eens naast de pot gepiest zou kunnen hebben. Of dat ik me zo druk kan maken over het publiek op een concert. De Fun Lovin’ Criminals speelden vandaag voor een handje vol fans; mensen die ook waardering van de band kregen, voor hun opgestoken duim (Huey: “Yeah man, straight from the heart, thanks!”). De rest was zaalvulling. Pulp die helaas een steeds groter deel van de tenten vult. Maar wat blijft is die relativerende lach, een grimas die ik gemakshalve leen van Huey, want lol maken, dat kunnen de Fun Lovin’ Criminals. Al moet je dan wel heel veel vergeten van wat er om je heen gebeurt. Een weergaloos concert was het, daar in dat Foute Dertigers Paleis aan de Utrechtse gracht. Crimineel leuk. Lachen man! Die FLC! (het gôlf-klup accentje denke men er zelf bij…, maar komt niet van mij.)
http://www.kindamuzik.net/live/fun-lovin-criminals/fun-lovin-criminals/4380/
Meer Fun Lovin Criminals op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fun-lovin-criminals
Deel dit artikel: