Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zomaar een maandagavond in de Utrechtse dB's studio's. In de half gevulde zaal walst de Londense band Gallon Drunk zonder pardon over het publiek heen. Het viertal (dat kon rekenen op de warme belangstelling van wijlen John Peel) speelt een indrukwekkende pot vuige rock-'n-roll, waarbij je je voor je het weet in een scène uit Wim Wenders' film Der Himmel über Berlin waant - in een duister zaaltje in Berlijn eind jaren tachtig, terwijl bezwerende postpunk in de sfeer van het oudere werk van Nick Cave & The Bad Seeds over je uitgespuwd wordt.
Dat is vast geen toeval, want frontman James Johnston speelde al vaker met The Bad Seeds en verving er in 2003 de legendarische Blixa Bargeld op gitaar. Zowel vocaal als qua uiterlijk en podiumpresentatie heeft hij ook wel wat weg van de bezeten Australiër toen deze nog geen inhammen en Pedrosnor bezat. Zoveel charisma kan Johnston niet evenaren, maar desalniettemin kronkelt hij over het podium, mishandelt zijn gitaar en schreeuwt de microfoon vol - als die tenminste in de buurt te vinden is en niet ergens rondslingert.
Voeg hierbij Tindersticks-blazer Terry Edwards op de saxofoon en het kan nauwelijks meer misgaan. De muziek neigt echter meer naar de onheilspellende furie van Nick Cave & The Bad Seeds en de doempredikende countryrock van 16 Horsepower dan naar de zwartfluwelen melancholische miniatuurstukjes van Stuart Staples en zijn kornuiten.
Stuwende bluesrock met grommende bassen vormt de hoofdmoot, terwijl accenten worden aangebracht door een gierend rock-'n-roll-orgeltje. Ondertussen doen de drums eenvoudig maar doeltreffend hun werk: al deze soms logge rauwheid als de duivel op de hielen zitten en het waar nodig wat sneller laten voortjakkeren.
Als Johnston zijn huilende mondharmonica ter hand neemt geeft hij het gevoel onder een volle maan in een verder desolate prairienacht te zijn beland. Deze swampy sound wordt doeltreffend aangevuld door de saxofoon van Edwards, die, soms jazzy, maar vaker schor en altijd eigenzinnig, herinneringen aan Morphine oproept. Een journalist van Q vatte het treffend samen als "the perfect soundtrack for the committing of terrible crimes of passion."
En zo is het maar net: dreigend, maar o zo meeslepend. Na zo'n avond kan je als burger weer getransformeerd en met een gevoel van grootsheid de week in. Hier is rock-'n-roll voor bedoeld.
Foto's door Pete Ashton (onder CC licentie)
http://www.kindamuzik.net/live/gallon-drunk/gallon-drunk/17634/
Meer Gallon Drunk op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gallon-drunk
Deel dit artikel: