Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zelf wist ze niet meer wanneer ze voor het laatst in Amsterdam op het podium had gestaan. De Volkskrant berichtte onlangs in een mooi artikel dat dit in 1998 moet zijn geweest, net na haar tweede album Hell among the Yearlings. Ze hebben er dus even op moeten wachten, de vele liefhebbers van Gillian Welch. De gelukkigen met een kaartje kunnen zeggen dat ze erbij waren. Het was fenomenaal.
Het begin van het optreden verloopt nog wat stroefjes door een enkele fout in de timing, een bozige partner David Rawlings, die een fotograaf een veeg uit de pan geeft en een onderkoelde banjo (gestemd in de kille kelder van Paradiso). De frêle, zomers geklede Welch blijkt wel in een montere bui en grapt, tijdens het stemmen van de banjo door Rawlings, over het geringe aanpassingsvermogen van het instrument en over haar ingestudeerde lach op het podium als het even tegenzit. Nadat de banjo is opgewarmd volgt een vlekkeloze uitvoering van 'One Morning'.
Het is een fijne formule: het gloedvolle stemgeluid van Gillian Welch en het virtuoze gitaarspel met subtiele tweede stem van David Rawlings. Het ragfijne samenspel vereist de nodige precisie. Mooi om te zien hoe geconcentreerd het duo ieder lied inzet. Met oeroude folk en country, die tegelijk modern klinkt, slagen ze er zonder enige versterking moeiteloos in om de zaal in de ban te houden. Er ontvouwt zich een zeldzaam meeslepend optreden waarbij – het zij gezegd – het publiek zich keurig gedraagt: stil tijdens de liedjes en vol enthousiasme erna.
Het veelal ingetogen werk van het tweetal wordt goed afgewisseld met snellere liedjes als 'I'll Fly Away' uit Oh Brother, Where Art Thou? Zoals verwacht spelen Welch en Rawlings veel van hun laatste album The Harrow and the Harvest, maar er blijft genoeg ruimte voor mooie oldies als 'Look at Miss Ohio', 'Orphan Girl', 'Make Me a Pallet on Your Floor' en 'Revelator', een van de prijsnummers waarin Rawlings helemaal los gaat.
Prachtig zijn ook de uitvoeringen van het verstilde 'Tennessee' met dat hemelse refrein en het basale 'Six White Horses' waarbij Welch al stampvoetend en op de heup klappend de begeleiding verzorgt.
Allengs krijgt ook Rawlings het beter naar zijn zin, wellicht omdat elke solo van hem onthaald wordt op een ovatie en omdat hij een eigen lied, 'Ruby', ten gehore mag brengen. Dat de magie niet alleen in de zaal voelbaar is, blijkt uit het tweemaal terugkeren van het duo voor een toegift. "Het gevoel is wederzijds", zo laat Welch het publiek weten. Furieuze flamenco van Rawlings vormt de inleiding voor een machtig slotakkoord: een cover van Jefferson Airplanes 'White Rabbit'. Het was een mooie avond en dat was het.
Foto uit het altcountry.nl archief, door Peter Hageman
http://www.kindamuzik.net/live/gillian-welch/gillian-welch/22249/
Meer Gillian Welch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gillian-welch
Deel dit artikel: