Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nederland is momenteel meer een land van indierock en urban dan van onversneden rock-'n-roll. Dit tot ergernis van boeker, promotor en stuiterbal-met-krullen Danny 'Bidi' van Drongelen, die zich met al zijn energie - en die is zo'n beetje onbeperkt - inzet voor hard rockende bands met catchy liedjes. De laatste tijd gaat hem dat erg goed af met Vanderbuyst en The Devil's Blood, maar vaak blijft het vechten tegen de 3FM-/Lowlands-bierkaai. Als hij acht Nederlandse bands laat spelen in de W2 loopt het niet bepaald storm, ook al omdat tegelijkertijd in België Groezrock plaatsvindt .
Yama (onderstaande foto) treedt als eerste band op voor een man of twintig. Een paar maanden eerder opende die band op hetzelfde podium voor Blood Ceremony. Toen was het oordeel: "Goede zanger, matige band." Sindsdien blijkt Yama echter enorme progressie te hebben geboekt. De band speelt beter, de podiumuitstraling is volwassener en het songmateriaal een stuk coherenter. Goatsnake is nog altijd overduidelijk de grootste invloed en de zanger is nog steeds prima.
Het duurt een tijdje voordat er een band in de buurt van Yama komt. De instrumentale postrockers van Radar Men from the Moon (onderste foto) hebben een goede basis, maar ze klinken te dun en blijven te veel binnen de gebaande paden van het genre. Hetzelfde kan gezegd worden van de Eindhovense punk-'n-rollband Black-Bone. De band doet z'n best, maar dit is al duizenden malen eerder en beter gedaan.
Black Bottle Riot (bovenste foto) is op de plaat ook een band die te veel in genreclichés blijft hangen. Live blijkt dit minder storend door de goede uitvoering. Black Bottle Riot brengt zijn southern rock met gecontroleerde energie. Het is niet alleen maar rammen, zoals bij Black-Bone, maar er zit soul in de muziek. Ook hier weer een goede zanger in de persoon van Simon Snel. Gelukkig is er inmiddels meer publiek gekomen, hoewel de W2 de hele avond verre van vol zal blijven.
Guy Tavares is in principe eveneens een prima zanger. Alleen komt zijn zang live nooit boven de indrukwekkende backline uit die hij zijn bands Orange Sunshine en Santa Cruz laat meezeulen. Eerstgenoemde zou oorspronkelijk ook spelen, maar wegens ziekte van een bandlid moet de groep verstek laten gaan. Santa Cruz treedt gelukkig wel op, want deze band mag inmiddels toch wel één van de Geheimtipps van de Nederlandse muziek worden genoemd. Overal waar Santa Cruz speelt, wordt het publiek omvergeblazen. Uiteraard vanwege het volume - die backline neemt men niet voor niets mee - maar ook omdat Santa Cruz loodzware doom en stoner op absoluut topniveau is, onhoorbare zang of niet. Uiteraard opent de groep met het inmiddels klassieke 'What Is Love? (Crystal Meth Boogie)'. Deze keer in een iets minder lang repeterende versie, zodat ook ander materiaal van de uitstekende (en gratis te downloaden) plaat aan bod kan komen.
Normaal gesproken zou een band die zijn derde optreden doet ten onder gaan na het geweld van Santa Cruz. Monomyth is echter niet zomaar een groep, maar de nieuwe band van veteranendrummer Sander Evers (35007, Gomer Pyle) en bassist Selwyn Slop (Incense). Het postmetalkwintet klinkt al als een geoliede machine en blijkt over materiaal te beschikken waarmee het zich zomaar wel eens tussen de Ufomammuts en Russian Circles van deze wereld zou kunnen plaatsen.
Het schraperige gitaargeluid van Automatic Sam is een vreemde eend in deze bijt, die gevuld is met volvet ronkende buizenversterkers. Desondanks - of juist daarom - zorgt de band samen met Santa Cruz voor de beste optredens van de dag. Dit dankzij een combinatie van een sterke podiumuitstraling en origineel geluid, dat tussen hardrock, psychedelica, mathrock en zelfs surf laveert.
Afsluiter Candybar Planet geldt als de pionier van de roemruchte Nederlandse stonerrockscene. De band viel destijds uit elkaar voordat er echt geoogst kon worden, maar reünies zijn tegenwoordig onvermijdelijk. In het geval van Candybar Planet overigens terecht. Het trio heeft als voordeel dat de Nederstonersound niet alleen meteen herkenbaar is, maar ook tamelijk tijdloos klinkt, zodat de muziek niet gedateerd aandoet. Maar de band speelt ook gewoon sterk, met uitstekend gitaarwerk van Murhpy van Ooijen en sterke zang van Richard Plukker.
Gods of Groove laat zien dat je met uitsluitend Nederlandse bands een mini-Roadburn van zeer acceptabel niveau kan neerzetten. Voor een deel draait het dan wel om bands uit de periode dat Nederland één van de epicentra van de stonerrock was (Candybar Planet) of om groepen die uit deze periode voortkomen (Monomyth), maar nieuwe acts als Automatic Sam en Yama tonen aan dat de basis die toen werd gelegd nog steeds aanwezig is.
Foto's van Diana Broeders
http://www.kindamuzik.net/live/gods-of-groove/gods-of-groove-6/22863/
Meer Gods of Groove op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gods-of-groove
Deel dit artikel: