Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Omdat Graveyard zich in in de kijker heeft gespeeld met Hisingen Blues, krijgen de land- en genregenoten van Horisont de gelegenheid een graantje mee te pikken tijdens een Europese tour. En terecht; Horisont is prima in vorm en zet - zeker voor een voorprogramma - een overtuigend en samenhangend geluid neer. Een geluid dat zich keurig houdt aan het Scandinavische handboek voor retrorock. Broeierige jarenzeventiggitaren doen de temperatuur in een zeer goed gevuld Doornroosje stijgen, maar niet genoeg om het stokstijve publiek te ontdooien. Als zwakste schakel van de band mag zanger Axel Söderberg dat op zijn conto schrijven. Een beetje meer overtuiging mag je van een frontman wel verwachten.
Om originaliteit is het vanavond niet te doen, om authenticiteit des te meer. Horisont wekt door zijn knullige aankondigingen onwillekeurig de indruk van een stel nerds dat met lang haar, pornosnorren en een doos oude kleren een verkleedpartijtje aan het opvoeren is. Gelukkig is het spel sterk genoeg om die indruk te weerleggen.
De start van Graveyard is vals. Allereerst krijgt de band te maken met de onuitstaanbare Nederlandse gewoonte om dwars door een rustig intro heen te kleppen. Vervolgens moet de geluidsman enkele nummers lang op zoek naar de juiste schuiven. Zelfs de stoned lachende bassist Rikard Edlund heeft in de gaten dat er wat wringt. "I guess we're gonna play a couple of more songs" kondigt aan dat de band zich niet zomaar gewonnen geeft.
En dan zit Graveyard op het niveau waar het om bekend staat. Het prima songmateriaal krijgt live een flink shot testosteron toegediend. Fascinerend is dat Graveyard niet tandenknarsend zijn spierballen vertoont, maar in staat is spontaniteit en krachtpatserij te combineren. Doornroosje krijgt een jamsessie zonder overdadige improvisaties voorgeschoteld. Tot de Zweden zich in het staartje van het optreden alsnog laten verleiden tot een verplicht nummertje jammen tijdens een tweetal meer ingetogen nummers. De toegift is meer een nachtkaars dan een spetterend vuurwerk.
Toch maakt Graveyard zijn rol als hoofdband met gemak waar. Zanger Joakim Nilsson belichaamt pure klasse met een dijk van een stem die geen moment aan kracht inboet. Een prima combinatie met muzikanten die hoe langer hoe meer spierballen laten zien. De voetjes van het publiek gaan nog steeds niet van de vloer. Gelukkig zorgt de heilige overtuiging van Graveyard er wel voor dat steeds meer handjes steeds harder op elkaar gaan.
Foto Graveyard van Metal Chris uit januari 2012 (cc)
http://www.kindamuzik.net/live/graveyard/graveyard-horisont/22696/
Meer Graveyard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/graveyard
Deel dit artikel: