Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was de Engelse toneelschrijver en dichter William Shakespeare die ooit riep "If music be the food of love, play on." Dat motto lijkt ook wel te gelden voor Guillemots. Het viertal barst van de muzikale ideeën, zo bleek al uit de mysterieuze debuutplaat Through the Windowpane en nog veel meer uit het nieuwe, wat meer popgeoriënteerde album Red. Met hun kunstzinnige en niet altijd even eenvoudig toegankelijke liedjes zijn ze in het huidige Britse popspectrum één van de exoten.
Bij de opkomst in het Nijmeegse popbolwerk Doornroosje blijkt dat wederom. Zanger Fyfe Dangerfield - gestoken in een oubollig grijs pak - betreedt het podium met een toetsenbord in zijn handen. Na wat subtiel gepriegel op het apparaat barst de show los. En hoe! In een uur en een kwartier neemt de vanuit Birmingham werkende band je mee op een luistertrip die zo gevarieerd is als het oeuvre van de groep zelf. Van subtiel tintelend naar stevig rockend, en vice versa.
Fraai is het om te zien hoe vlot de band opereert. Dangerfield zelf sprin(g)t van toetsen naar gitaar terwijl de stevige drummer Greig Stewart zich manifesteert als een flink meppende en maffe bekken trekkende geweldenaar. (Contra)bassiste en Canadese schoonheid Aristazabal Hawkes speelt (en zingt in 'Last Kiss') een meer dan voortreffelijke partij mee, en de oorspronkelijk uit Brazilië afkomstige gitarist MC Lord Magrão completeert als sobere kracht van de band zeer doeltreffend dit excentrieke internationale gezelschap.
De nummers van Guillemots zijn allesbehalve standaard. Maf, buitenissig en niet zelden bijzonder verwarmend. En door de variatie boeit de show ook continue. Van het ademloos toehoren bij een door Dangerfield solo gebrachte akoestische versie van 'We're Here' tot een springerig luide nieuweling als 'Kriss Kross'. En van genotmomenten bij een parel als 'Through the Windowpane' tot het moment waarop de zanger meppend op het deksel van een vuilnisbak dwars door de zaal rent. Deze band verenigt het theatrale en uitbundige met het ingetogene en verlangende.
Guillemots duidt eigenlijk zelf al het probleem: "Words can't express what it means." Muziek is emotie. En die emotie moet je eigenlijk voelen in plaats van omschrijven. Deze show eindigt op een moment waarop je zou wensen dat deze kleurrijke vogels nog langer door zouden fladderen. Om je onvoorwaardelijke liefde voor muziek verder te blijven voeden.
Foto uit het KindaMuzik archief, door Niels Vinck
http://www.kindamuzik.net/live/guillemots/guillemots/17090/
Meer Guillemots op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/guillemots
Deel dit artikel: