Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In Kunstencentrum België kon je terecht voor een avond waarin oud en nieuw harmonieus naast elkaar op het podium stonden. Met Joshua Burkett en The Other Method werd de bezoekers een blik gegund op de fundamenten van het zogenoemde New Weird America terwijl Holger Czukay eerder op basis van zijn verleden in het baanbrekende gezelschap Can uitgenodigd werd.
Joshua Burkett werd onlangs door Ben Chasny (Six Organs Of Admittance) nog als één van zijn belangrijkste invloeden genoemd. Op muzikaal vlak tapt Burkett uit gelijkaardige vaatjes en vermengt hij raga-gitaar met eerlijke luisterliedjes. In Hasselt maakte hij zijn Europese debuut maar zijn timide aard liet zelfs de organisatoren lange tijd in het ongewisse over de set die hij zou brengen.
Als Burkett op het podium verschijnt, wordt hij geflankeerd door Paul LaBreque en Ron Schneiderman van The Other Method. Dit tweetal voegt met keyboards, abstract gitaarspel en tamboerijn sfeervolle accenten toe terwijl Burkett op basis van ingenieus in elkaar overvloeiende akkoordenschema’s een heuse akoestische drone aan zijn instrument weet te onttrekken. Nadien blijkt Burkett zijn verlegenheid een beetje overwonnen te hebben en verdwijnen zijn kompanen van het podium. Er volgen zelfs enkele dankwoorden. Vervolgens zet hij zijn muzikale tocht alleen verder. Daarbij is het vooral zijn gitaarspel dat in de kijker springt. Op een schijnbaar chaotische manier slaagt hij erin om complexe melodieën neer te zetten die aan vele variaties onderworpen worden. Helaas wordt dit talent blijkbaar niet door iedereen even veel gesmaakt. De storende stemmen van het matig geïnteresseerde volkje dat zich rond de toog verzameld had gooien dan ook heel wat roet in het eten.
Holger Czukay neemt het publiek mee op een reis doorheen de geschiedenis van 1968 tot 2005. Daarmee refereert hij natuurlijk naar zijn muzikale verleden als bassist (en creatief brein) van Can. Maar daarnaast kan hij zich ook beroepen op een omvangrijk oeuvre dat hij alleen bij mekaar speelde. Halfweg de jaren zeventig begon hij immers te experimenteren met telefonie, tapes en radiosignalen.
De anderhalf uur durende set van de immer enthousiaste Duitser is vooral een lust voor het oog. Toch kan je je niet van de indruk ontdoen dat hij voornamelijk zichzelf aan het amuseren is en dat het publiek gewoon een beetje toekijkt. Czukay is de hele tijd in de weer met samples, keyboards, gitaar en andere kastjes en alsof dat nog niet genoeg was tovert hij daarbij soms ook nog een hoorn tevoorschijn. Op muzikaal vlak vertaalt zich dat in ritmes waaraan hij andere ritmes toevoegt terwijl een manische Czukay knopjes indrukt en de maat mee aangeeft. Gaandeweg gaan de ritmes van eerder sfeervolle ambientachtige stukken over naar techno en repetitieve beats, het terrein van zijn soloplaten.
De overgangen zijn niet altijd even vakkundig maar dat weerhoudt Czukay er allerminst van om als een bezetene door te gaan. Soms neemt hij de tijd om het publiek toe te spreken maar dit doet hij steeds in zijn rol van performer. Zo vertelt hij hoe je aan de hand van je antwoordapparaat de geheime staatsdienst kan misleiden. Ook wil hij een cd wegschenken aan diegene die een nummer van hem zou herkennen waarvan hij de stemmen zou weglaten. Nadien komt hij hier helaas niet meer op terug maar hij gaat gewoon door met zijn hectische set waarbij hij stilaan naar een hoogtepunt evolueert. Daarvoor haalt hij een stuk klassieke muziek met blazers door de machinerie en begint zelf heftig mee te dirigeren. Ook de hoorn wordt daarbij weer opgediept. Daarbij blijkt eens te meer dat het vooral Czukay zelf was die een ongelofelijke tijd had. Het uitblijven van bisnummers (wegens technische problemen) was bijgevolg ook niet zo’n probleem.
Rond middernacht betreedt The Other Method het podium en doet dit op precies dezelfde manier als waarop de avond begon. De afwezigheid van Valerie Webb (om één of andere reden kon ze niet mee naar Europa komen) herleidt de band tot een duo en haar plaats wordt ingenomen door Joshua Burkett. Deze vervanging is eerder fysiek want Burketts muzikale inbreng beperkt zich tot het bespelen van een soort harmonium dat voor een continue dronende grondtoon zorgt. Naast Valerie maakt ook Ron Schneiderman deel uit van Sunburned Hand Of The Man. Dit geeft alvast aan in welke straatje je The Other Method kan plaatsen.
Maar toch klinkt deze laatste band abstracter en minimalistischer. Met harmonium, gitaarnoise, effectenpedalen en keyboards bouwt het drietal een interessante drone op waarin gaandeweg een bepaalde structuur duidelijk wordt. Pauzes zijn er niet en de set bestaat uit één lange structuur die aan onderlinge variaties onderhevig is. Schneiderman laat zijn keyboards voor wat ze zijn en begint van op een afstand met iets naar de van voor op het podium opgestelde drum te gooien. Hij komt dichterbij en verhoogt zo de frequentie van deze abstracte percussie. Na enige tijd begint hij met een tamboerijn op het trommelvel te kloppen en dit luidt een tweede deel in. Er duiken andere snaarinstrumenten op en zo verandert de klankkleur van dronende ambient naar abstracte schetsen in de lijn van Lotus Eaters. Nadien legt Scheiderman zijn gitaar terug af om naar de effectenkastjes terug te keren en van daaruit de muzikale drone verder te ontwikkelen. Helaas houden ze er na dertig minuten al mee op. Dat is natuurlijk veel te kort maar toch voldoende om een glimp van hun muzikale intenties te kunnen ontwaren. Een naam om in de gaten te houden!
met dank aan Ronny Wertelaers // users.pandora.be/wertelaers.ronny
http://www.kindamuzik.net/live/holger-czukay/joshua-burkett-holger-czukay-the-other-method/9403/
Meer Holger Czukay op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/holger-czukay
Deel dit artikel: