Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In New York stond John Roderick onlangs in het voorprogramma van Jay Farrar en Benjamin Gibbard. De zanger van The Long Winters speelde in zijn eentje een nieuw nummer dat gekscherend 'I'm Not Moving to Portland' heet. Veel jonge gasten uit Seattle verhuizen naar Portland in de staat Oregon, omdat je daar momenteel een levendige muziekscene hebt. Portland is ongeveer wat Austin is voor Texas en Brooklyn voor New York, maar dan anders.
Ook de band Horse Feathers, die voor het eerst in Nederland is, komt uit het pittoreske Portland. De band krijgt een onverwacht warm onthaal in een goedgevulde bovenzaal van Paradiso. Men luistert aandachtig naar de songs die niet zelden gaan over mislukkingen in het leven. Het orkest laat een aantal wonderlijke effecten horen. Zo haalt de linkerbaardman de strijkstok van de viool langs de bekkens van een afgeragd drumstel. Hij speelt ook banjo, drumt en probeert tegelijkertijd wat Nederlandse woorden te leren. Je valt met de verstilde pracht van Horse Feathers van de ene ontroering in de andere.
De zanger staat met gesloten ogen op het podium en stapt zo nu en dan met zijn rechterbeen op een tamboerijn die op de grond ligt. Zijn haast onverstaanbare fluisterzang dwingt meteen respect af. Niemand durft nog adem te halen. Ook de celliste zegt geen woord en lijkt het hele optreden in een soort trance. Af en toe spreekt de man met de zingende zaag een paar woorden van dank uit. De band komt terug voor een betoverende toegift. Ook mooi om te zien dat de band het steeds meer naar zijn zin krijgt, maar zich moet inhouden omdat het repertoire nu eenmaal alleen sombere en ingetogen songs kent.
Foto door Martijn vdS (cc)
http://www.kindamuzik.net/live/horse-feathers/horse-feathers/19546/
Meer Horse Feathers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/horse-feathers
Deel dit artikel: