Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ethan Miller is vooral bekend als frontman van de Californische psychrockers van de verschroeide aarde, Comets on Fire. Met zijn hobbybandje Howlin Rain maakte hij echter ook al twee fijne, onversneden retroplaten. Daarop krijgt de one-way-lsd-trip-to-hell van de Comets een Easy Rider-makeover, ergens tussen de classic rock van Creedence Clearwater Revival, de rootsrock van The Band en de jamrock van Grateful Dead. Het optreden in de bovenzaal van Paradiso lijkt op voorhand dan ook een ideaal voorproefje op de aanstaande Woodstockjubileummaand.
Naast Miller heeft vooral toetsenist-gitarist Joel Robinow de dakloze hippielook helemaal voor elkaar met zijn gescheurde broek, ranzige hemdje, volle baard en spastische motoriek. De nieuwe ritmesectie is van de gestampte pot, zo blijkt tijdens de eerste paar nummers, die meer richting dubbelloops hardrockboogie aan de 'verkeerde' kant van 1970 gaan dan de ademende West Coastrock van het studiowerk. Pas bij het vijfde nummer neemt Robinow plaats achter de toetsen, maar hij wordt voortdurend omvergeblazen door Millers vervaarlijk ogende variant van een Gibson SG. De funk- en soulinvloeden in nummers als 'Dancers at the End of Time' en 'Calling Lightning, Pt. 2' komen daardoor niet echt uit de verf. Hetzelfde geldt voor de klassieke, hese, blanke bluesbrul à la Steve Marriott die Miller normaal gesproken in de harige keel heeft.
Waar een vergelijkbare maar nog veel harder rockende band als Black Mountain dergelijke subtiliteiten live wel weet te behouden, wint Cream het bij dit Howlin Rain dus ruimschoots van The Band. Ondanks de huidige viermansbezetting klinkt de band eigenlijk als een onvervalst powertrio, dat liever headbangt dan stoned schuddebolt. Op zich is daar niets mis mee, maar helaas heeft de gehaaste drummer nogal wat moeite om the pocket te vinden, en met hem ook de rest van de band, die zich tijdens de nummers steeds langzaam maar zeker een kwartslag richting de hakk(el)ende tempobeul draait. Het verhoopte delirium blijft zo ver uit zicht.
Als Miller halverwege de set zegt dankbaar te zijn dat de aanwezigen zich zoveel nieuw materiaal laten welgevallen, wordt er dan ook nauwelijks gereageerd vanuit de zaal. De interactie met het publiek wordt ook al niet geholpen door een toeschouwer die herhaaldelijk – in het Nederlands – laat weten er één te hebben laten vliegen. Na dik een uur verdwijnt Miller met een kort dankwoord schielijk van het podium, terwijl Robinow net een nieuwe gitaar omgespt. Het versterkt alleen maar de indruk dat de heren nog niet helemaal op elkaar zijn ingespeeld, met een aardig maar toch vooral wat eenvormig optreden als resultaat.
http://www.kindamuzik.net/live/howlin-rain/howlin-rain-612/18939/
Meer Howlin Rain op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/howlin-rain
Deel dit artikel: